„My, Kunegunda, wdowa po śp. panu Bolesławie niegdyś księciu krakowskim, pani i księżna sądecka, rozważając głęboko w sercu [...], że nic tak nie będzie pomocnym na ostatecznym sądzie i nic tak nie przebłaga Sprawiedliwego Sędziego [...], jak dzieła miłosierdzia, które miłosierdzie czyniącym wprowadzają same do drzwi szczęśliwej wieczności, postanowiliśmy ku chwale Bożej, ku uczczeniu świętej Boga Rodzicielki Maryi i błogosławionego Franciszka [...] uposażyć i wybudować klasztor dla zakonnic św. Klary” – brzmią słowa aktu fundacyjnego Klasztoru Klarysek w Starym Sączu, który wydała św. Kinga 6 lipca 1280 r.

 

Kinga nadała klasztorowi ziemię sądecką wraz z miastem jako uposażenie, a już 5 lat po fundacji poświęcony został pierwszy, najprawdopodobniej drewniany kościół pod wezwaniem św. Klary. Przebudowano go w roku 1332 i poświęcono Trójcy Świętej. Przez lata był wielokrotnie przebudowywany i remontowany, jednak bryła świątyni zachowała swój gotycki charakter do dziś.

 

Resztę swoich kosztowności Kinga rozdała ubogim i wyjechała do Starego Sącza, gdzie po kilku latach przyjęła habit zakonny. Wiadomo, że przez kilka pierwszych lat zatrzymała przy sobie dwór i kancelarię. Niewątpliwie potrzebowała pomocy przy zarządzaniu administracją księstwa podarowanego klasztorowi. Na osiem lat po fundacji klasztoru datowany jest podpisany przez Kingę dokument, w którym określa siebie jako zobowiązaną do służby Bożej w Zakonie św. Franciszka.

 

Klasztor w Starym Sączu szybko stał się ważnym ośrodkiem religijnym i kulturalnym południowej Polski. Żyły w nim bowiem zarówno kobiety z rodów królewskich, jak i klaryski pochodzące z niższych warstw społecznych, przez co wywierał wpływ na całe społeczeństwo Małopolski.

 

Św. Kinga zmarła 24 lipca 1292 r. w ufundowanym przez siebie klasztorze. Pochowano ją w kościele klasztornym klarysek w osobnej kaplicy.

 

Więcej na temat św. Kingi i Klasztoru Klarysek w Starym Sączu na stronie sióstr klarysek: klasztor.

 

k.gorgoń

 

za: www.isf.edu.pl