Święto Matki Bożej z Lourdes. Tysiące ludzi uzdrowionych, którzy przyjechali w to uświęcone miejsce z nadzieją wbrew nadziei, niekiedy na granicy rozpaczy. Rozpacz ta była częściowo uzasadniona oczywistością faktów, które mogły potwierdzić fotografie rentgenowskie. Zniekształcone stawy, zdeformowane miednice, diagnoza specjalistów od medycyny o nieodwracalności procesu chorobowego. I później, najczęściej nagle, wielka radość. Doświadczenie cudu, który łamie determinizm praw natury, pewność ludzkiej wiedzy i udręki ludzkiego strachu.

Fotografie rentgenowskie sprzed uzdrowienia i po nim wydają się być niewiarygodne. Widać wyraźnie zniekształcone kości i zdeformowane kształty, którym - wydawałoby się - nic nie może przywrócić pierwotnej, naturalnej harmonii. A jednak moc Boga jest nieskończona, a Jego miłość niewyrażalna. Oczywistość potwierdzona zmysłami ustępuje temu, co jest pozornie niemożliwe. Konieczność praw natury zostaje pokonana. Teologia cudu wywołuje zdziwienie, ale i zachwyt. Przywraca właściwą wizję duchowości i prawdziwy obraz Boga. Przywraca też nadzieję, która, zagubiona w codzienności zwyczajnych przesądów i ludzkiego zmęczenia, została porzucona - całkiem niesłusznie.

Warunki cudu uzdrowienia

Teologię cudu uzdrowienia, "uzdrowienia przez wiarę", opracował papież Benedykt XIV (1740-1758). Przy uznaniu cudu obowiązują jeszcze do dzisiaj, tylko bardziej doprecyzowane, te same kryteria, które wyszczególnił ów papież w swoim czterotomowym, opublikowanym jeszcze przed objęciem Stolicy Piotrowej, dziele De servorum Dei beatificatione et beatorum canonisatione (Bolonia 1734-1738) w ósmym rozdziale czwartej księgi. Ażeby uznać powrót do zdrowia za cudowne uzdrowienie, musi być spełnionych siedem warunków:

1. Choroba, z której zostaje się uzdrowionym, musi być ciężka, tak że wyleczenie z niej jest niemożliwe lub przynajmniej trudne.
2. Choroba nie może być już w stadium zaniku, tak że mogłaby się cofnąć samoistnie.
3. Nie mogą być aplikowane żadne lekarstwa, a gdy już zostały podane, stwierdzona musi być ich nieskuteczność.
4. Uzdrowienie musi być natychmiastowe.
5. Uzdrowienie musi być całkowite.
6. Przed uzdrowieniem nie może mieć miejsca żaden nagły kryzys na skutek podawania określonego środka; jeśli tak było, nie należy mówić o cudownym uzdrowieniu, gdyż można je częściowo lub też całkowicie wytłumaczyć w sposób naturalny.
7. Po uzdrowieniu nie może nastąpić nawrót choroby.

Te zasady są prawdziwe - tylko Bóg uzdrawia w taki sposób natychmiastowy, całkowity i nieodwracalny - ale w dzisiejszej rzeczywistości niewystarczające. Zdarza się bowiem często, że ludziom wydaje się, iż są w taki sposób uzdrowieni. Tymczasem ich uzdrowienie może być pozorne, a nie zawsze są w stanie je zweryfikować lub weryfikują za późno - z tragicznym dla siebie skutkiem. Pomocne więc będą pewne kryteria teologiczne, które - w duchu św. Ignacego Loyoli - rozpoznają zjawisko nie tylko po jego skutkach, ale już po jego przebiegu, a nawet jeszcze przed próbą uzdrowienia, zwłaszcza, jeśli jest ono czynione za sprawą rozmaitych uzdrowicieli. Wówczas ważnym jest rozeznać osobę uzdrowiciela: jego światopogląd, stan moralny i świat duchowy, do którego przynależy.

Z punktu widzenia chrześcijańskiego skuteczność uzdrowienia nie jest żadnym ostatecznym kryterium jego prawdziwości, zwłaszcza że jest ona trudna do weryfikacji. Założyciel sekty "Niebo" (Zbór Leczenia Duchem Świętym) zajmował się początkowo wyłącznie uzdrawianiem przez nakładanie rąk, osiągając zaskakujące wyniki, które doprowadziły do zniewolenia ludzi, którzy poddali się wcześniej jego uzdrawianiu.

Istnieją pewne określone warunki teologiczne, które należy uwzględnić przy ocenie zjawiska. Warunki te dotyczą nie tylko terminologii (która również ma duże znaczenie), ale także klimatu duchowego, celu działania oraz ostatecznych efektów (przede wszystkim duchowych, a nie tylko fizycznych). Nie każdy "duch" czy "energia" jest Duchem Świętym, jak też nie każdy, kto powołuje się na Ducha Świętego, rzeczywiście uzdrawia w Jego Imię. Prawdziwe uzdrowienie chrześcijańskie posiada pewne cechy, które można opisać; w nim praktyka weryfikuje terminologię.