Osobisty związek z Chrystusem

Kiedy się mówi o powołaniu chrześcijańskim, często podkreśla się konieczność osobistego związku z Chrystusem, posłuszeństwa Jego woli i – przede wszystkim – szczerej miłości do Boga i do ludzi. Często także w ogóle przedstawia się chrześcijaństwo jako religię miłości - i słusznie, bo przykazanie miłości to "pierwsze i największe przykazanie". Miłość istotnie jest esencją powołania chrześcijańskiego.

Miłość nie jest kochana

Myliłby się jednak ten, kto sądziłby na tej podstawie, iż Bóg powołuje człowieka do jakiegoś bliżej nieokreślonego stanu szczęśliwości, w którym miłość rozwiązuje wszystkie problemy i przymnaża samych przyjaciół. "Miłość nie jest kochana", jak mówił św. Franciszek, a to oznacza, że chrześcijanina też spotka w życiu wrogość, niezrozumienie i poczucie, że cały trud poszedł na marne. Nie może być zresztą inaczej, bo sam Chrystus zapowiedział to przed swoją męką i zmartwychwstaniem:
 

Ta "nienawiść świata" to nie jest na szczęście wrogość wszystkich ludzi niewierzących, ale nienawiść sił wrogich Bogu. Mogą to być konkretni ludzie, organizacje czy pewne struktury, które okazują się nieprzyjazne chrześcijaninowi. Gdy przez dłuższy czas przebywa się w takim środowisku, może się pojawić wyrzut wobec Boga: "Ja się tak dla Ciebie poświęcam i co z tego mam?". Takie pytanie może pojawić się w duszy każdego człowieka, żyjącego czy to w rodzinie czy w celibacie, we wspólnocie lub samotnie, osobę duchowną czy świecką.

Pytanie o nagrodę

"Co z tego wszystkiego mam?" - przypomina to jako żywo pytanie Piotra skierowane do Jezusa: Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy? (Mt 19,27). Od samego początku pojawia się więc pytanie o nagrodę za apostolską pracę. I nic dziwnego - za pracę należy się zapłata, zgodnie ze słowami Chrystusa: zasługuje robotnik na swą zapłatę (Łk 10,7). O ile jednak w kontekście rozesłania siedemdziesięciu dwóch uczniów Jezus mówi o zapłacie w znaczeniu utrzymania apostołów Dobrej Nowiny, o tyle w odpowiedzi na pytanie Piotra nie ma mowy o żadnej nagrodzie doczesnej:
 

To, co jest nam obiecane to życie wieczne. Taki jest sens ostatniej części słów Chrystusa, gdzie spójnik i (po grecku "kai") nie ma funkcji łączącej, lecz wyjaśniającą i powinien być tłumaczony jako czyli: "stokroć tyle otrzyma, czyli życie wieczne odziedziczy". To jest nagroda dla tego, kto poszedł za Jezusem.