Drogi Czytelniku!

Zapewne pamiętasz, że jest siedem sakramentów. O jednych wiesz trochę więcej (szczególnie o tych, które często przeżywasz), o innych mniej. Sądzę, że do tej drugiej grupy można zaliczyć sakrament święceń (nazwany też sakramentem kapłaństwa). Dlatego w tym artykule ten właśnie sakrament chciałbym Ci przybliżyć.

 

 

Biblia uczy, że tak naprawdę jest tylko Jeden Kapłan i Jedyny Pośrednik między Bogiem a ludźmi – Jezus Chrystus. Dzieli się On jednak swoim kapłaństwem z każdym chrześcijaninem. Wszyscy chrześcijanie należą do kapłańskiego Ludu Bożego. Każdy ochrzczony może wewnętrznie łączyć swoje życie z ofi arą Jezusa. Wszystko, co dzieje się w Twoim życiu – wysiłki, troski, radości, cierpienia – możesz oddać Bogu jako duchową ofi arę przez Jezusa. Szczególnie podczas Mszy św. W ten sposób każdy wierny jest rzeczywiście kapłanem; wszyscy chrześcijanie przez wypełnianie swojego życiowego powołania mają udział w Kapłaństwie Chrystusa. Jednak niektórzy z nich otrzymują jeszcze dodatkowo inne, specjalne uczestnictwo w tym Kapłaństwie. Dzieje się tak wtedy, kiedy biskup (następca apostołów) udzieli im sakramentu święceń. Tę szczególną łaskę nazywamy kapłaństwem posługi.

 

Kapłaństwo posługi, które ustanowił Chrystus Pan, rozwijało się w Kościele od czasów apostołów. Najpierw głosili oni Słowo Boże, chrzcili, sprawowali Eucharystię i kierowali życiem pierwszych chrześcijańskich wspólnot. Kiedy przybywało wiernych, apostołowie za natchnieniem Ducha Świętego zaczęli wybierać sobie pomocników. Ustanawiali we wspólnotach przełożonych, którzy mieli nad nimi czuwać jak pasterze nad stadem owiec. Apostołowie przekazywali swoją władzę, modląc się i wkładając ręce na głowy wybrańców. Ci z kolei w podobny sposób przekazywali święcenia swoim następcom. Po pewnym czasie ukształtowały się trzy stopnie takiego urzędowego kapłaństwa, które miały greckie nazwy: epíscopos („przełożony”), prezbýteros („starszy”) i diákonos („sługa”). Istnieją one do dziś. Najwyższym z nich jest epíscopos, czyli biskup – następca apostołów. Prezbýteros, dzisiaj zwany prezbiterem, a częściej księdzem (takim, jakiego znasz ze swojej parafi i), to pomocnik biskupa. Na najniższym stopniu hierarchii znajduje się diakon (ustanawiany jest dla służby na wzór Chrystusa, który stał się sługą wszystkich. Początków posługi diakonów możemy szukać podczas ustanowienia Siedmiu, o czym czytamy w Dz 6,1-6 – przyp. red.) Warto zapamiętać, że nie są to trzy różne sakramenty, ale trzy stopnie tego samego sakramentu! Sakrament ten pozostawia na duszy nieusuwalny znak.

 

 

Obrzędy wszystkich sakramentów składają się z różnych gestów i słów. Nie wszystkie z nich są tak samo ważne. Niektóre słowa i gesty muszą być wykonane, ponieważ bez nich w ogóle nie byłoby sakramentu! Te najważniejsze, konieczne obrzędy otoczone są innymi, dodatkowymi ceremoniami. Po co? Po to, by pomóc Ci w głębszym przeżyciu tego, co dzieje się w konkretnym sakramencie. Spróbuj wyobrazić sobie jakiś drogocenny kamień (np. brylant), który przymocowano do kunsztownie wykonanego złotego pierścienia i umieszczono na wystawie w eleganckim pudełeczku. Zarówno pierścień, jak i futerał podkreślają piękno klejnotu.

 

Podobnie dodatkowe elementy liturgii pomagają nam lepiej zobaczyć i przeżyć najważniejsze ceremonie sakramentów. Jedne podprowadzają nas do tych najważniejszych momentów liturgii, a inne wyjaśniają to, co się dokonało w udzielonym przed chwilą sakramencie.