Tchnienie, które kojarzy się z wiatrem. Często doświadczam tego w czasie osobistej modlitwy. Duch Święty wypełnia mnie przez tchnienie. Bliski mi jest również Duch Pocieszyciel, dlatego że w ten sposób przychodzi moc Boża – jako moc Słowa. On jest Tym, który mnie podnosi w trudzie.

 

 

Bez doświadczenia Ducha Świętego wiara jest martwa. Można być ateista i się modlić, wypowiadać słowa, które nie przenikają do serca. Aby modlitwa była skuteczna, konieczna jest obecność Ducha. On jest niezbędny. To nie jest tylko jakąś dodatkowa opcja.

 

 

Ewangelia mówi o Jezusie. Nasza pobożność jest chrystocentryczna (skoncentrowana na Chrystusie), ewentualnie mariologiczna (skupiająca się na Matce Bożej). Doświadczenie Boga Ojca również jest słabe, ale dzięki modlitwie „Ojcze nasz” jest obecne w naszej pobożności. Obecność Ducha Świętego to czas po Ewangelii. To, że trudno nam sobie nawet wyobrazić Ducha Świętego, wynika z tego, że On nie jest opisany bezpośrednio. Oczywiście są momenty, w których jest wspominany, np. przyszedł w czasie zwiastowania, zstąpił na Maryję czy na Apostołów w Wieczerniku, jednak Ewangelia nie jest o Duchu Świętym, ale o Jezusie.

 

 

Otwartość na łaski jest związana z oddaniem się. Jestem gotowy robić rzeczy, które mnie przekraczają i które będą dla mnie w danym momencie niezrozumiale. Otworze usta do kogoś, chociaż nie widzę w tym sensu. A potem się okazuje, że te słowa go podniosły, uratowały małżeństwo, przemieniły serce. Duch sprawia, że są uzdrowienia, uwolnienia, odbudowane relacje. Z naszej strony potrzeba tylko otwartości: posługuj się mną. A to oznacza, że ja zrobię wszystko, co On w danym momencie powie. Nie otrzymamy Ducha Świętego np. przez litanie, tylko przez otwartość. I tu dochodzimy do kolejnej kwestii, jaka jest rozeznawanie. Nie wszystko, co mamy w głowie, pochodzi od Boga. Są także nasze ludzkie rożne wyobrażenia albo pokusy. Trzeba się uczyć głosu Boga, żeby umieć go rozpoznawać. A później to weryfikować, opowiadać o tym na spowiedzi albo kierownikowi duchowemu.

 

 

Bóg daje nam charyzmat w danym momencie po to, aby w Jego mocy coś robić. Dar jest czymś, co można posiadać, np. dar radości albo umiaru. Charyzmat otrzymuje w danej chwili do konkretnego działania. Może być dawany wielokrotnie, ale za każdym razem trzeba patrzeć na niego na nowo. Ktoś ma charyzmat proroctwa, ale to nie znaczy, że każde słowo, które powie, będzie prorocze.

 

Nie chce powiedzieć: codziennie, ale ono jest prawie codziennie. Niedawno prowadziłem podczas rekolekcji adoracje małżeńskie. Obserwowałem, jak ludzie się przemieniali, słuchałem tego, co mówili po modlitwie – jestem przekonany, że to jest działanie mocy Bożej, czyli Ducha Świętego. Doświadczam tego nieustannie i namacalnie. Przemiana serca to działanie Ducha Świętego.