Znane od półwiecza orędzie Miłosierdzia, jakie głosiła kanonizowana przez Jana Pawła II św. Siostra Faustyna, dotarło w formach przekazanych przez Apostołkę Miłosierdzia niemal do wszystkich zakątków świata. Formy te, początkowo z ostrożności zakazane przez Kościół, to jak wiadomo: wizerunek, a właściwie ze względu na obietnice łask dla Jego czcicieli ikona Jezusa Miłosiernego, Godzina Miłosierdzia (trzecia po południu, zwłaszcza w każdy piątek, upamiętniający śmierć Chrystusa), a także modlitwa zwana Koronką do Miłosierdzia Bożego, przypomnienie prawdy o sakramencie pokuty i wreszcie obowiązujące od 2000 roku w całym Kościele Święto Miłosierdzia przypadające w drugą niedzielę po Wielkanocy. Właśnie w tydzień po swoim zmartwychwstaniu Jezus ukazał się powtórnie uczniom w Wieczerniku, gdzie przebywał również św. Tomasz. Dla niego to Chrystus przyszedł i ukazał się jako prawdziwie żyjący, mimo niedowiarstwa apostoła.

 

 

Wszystkie te sposoby głoszenia miłosierdzia spotykają się w celebrowaniu dziękczynienia, co po grecku oznacza Eucharystię. Nie można zatem przesłania św. Faustyny oddzielać od przeżywanej przez nią głęboko w duchu tajemnicy Mszy świętej. Centrum dojrzałego przeżywania wiary stanowi bowiem łączenie się we wspólnocie łamania chleba i dzielenia słowem Bożym. Nie wystarczy sama modlitwa do Miłosierdzia Bożego, jeśli wierzący nie praktykuje Eucharystii i to w sposób pełny, przystępując do Stołu Pańskiego. Na podstawie "Dzienniczka" Siostry Faustyny spróbujmy przybliżyć i zrozumieć rolę Eucharystii w stosunkowo krótkim życiu sekretarki Miłosierdzia Bożego.

 

Jak wiadomo, Siostra Faustyna urodziła się w 1905 roku w wiejskiej, pobożnej rodzinie, a zmarła w wieku 33 lat na gruźlicę, wówczas nieuleczalną. Od dzieciństwa wykazywała niezwykłą wrażliwość religijną, odczuwając wszechobecność Boga i modląc się do Niego w trudach dnia codziennego. Wstąpiwszy do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, przeżywała duchowe udręki, opisane już w XVI wieku przez św. Jana od Krzyża jako "noc ciemna" duszy dążącej do całkowitego zjednoczenia z Bogiem i Jego wolą. Trudności w wierze, kryzys tożsamości, problemy z modlitwą - wszystko to przybliżyło, a nie oddaliło Faustynę od Boga. Niepewność i wahania, wątpliwości co do swego stanu duszy to najbardziej bolesne doświadczenia "nocy ciemnej", opisanej szczegółowo na kartach prowadzonego regularnie na polecenie przełożonych "Dzienniczka". Niepewność co do pozostawania w łasce uświęcającej sprawiała, że Siostra Faustyna chciała unikać Komunii św., mimo uczestnictwa w Mszy. Pragnienie Boga z jednej strony, a świadomość własnej słabości i grzeszności świadczyły o głębokim życiu duchowym już w początkach nowicjatu. W jednym miejscu Święta pisze, że tylko dzięki posłuszeństwu nie unikała Komunii św., mimo subiektywnego poczucia bycia niegodną tak wielkich darów, jakie otrzymuje dusza, przyjmując Jezusa Eucharystycznego. Częste akty strzeliste wznoszone do Boga dotyczyły również Eucharystii. Siostra Faustyna modli się również za "dusze mdlejące" (motyw omdlenia duszy w wyniku jej grzeszności jest bardzo częsty w Dzienniczku), tak, by Hostia dodała im sił. Faustyna postrzega Ciało i Krew Jezusa jako rzeczywisty pokarm, zgodnie ze słowami Ewangelii: "Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a krew prawdziwym napojem". Kierując się Ewangelią wierzy, że kto nie spożywa Pokarmu Eucharystycznego, ten nie może mieć życia w sobie.