Wierność w naszym dzisiejszym społeczeństwie stała się cnotą rzadką. Także w życiu konsekrowanym jest ona często zagrożona. Zasadniczą przyczyną tego jest osłabienie modlitwy i brak towarzyszenia duchowego. Bez praktykowania modlitwy narażamy się na wiele niebezpieczeństw.

 

Aby wiernie przeżywać swoje powołanie nie wystarczy początkowy entuzjazm ani tym bardziej dobre postanowienia.Niezbędna jest modlitwa oraz, przynajmniej w niektórych momentach, wsparcie przewodnika duchowego. Uczy nas tego doświadczenie.

 

Należy podkreślać, że wierność możliwa jest dla kogoś, kto pielęgnuje w sobie życie modlitwą i żyje owocami modlitwy. Argument to ważny, szczególnie w naszych czasach, gdy wierność stała się cnotą rzadką i nawet osoby duchowne mają trudności, aby w niej wytrwać.

 

Powód został już wskazany. Jeśli chcemy wytrwać w wyborach życiowych, osobista modlitwa jest konieczna i niezbędna w całym życiu. To ona pomaga nam rozeznawać i zintegrować wiarę i życie. Nasza wiara w Boga Jezusa Chrystusa jest w rzeczywistości owocem autentycznego życia duchowego. Bóg stał się człowiekiem, aby być bliżej każdego z nas. Trzeba być naprawdę ludzkim, by w ten sposób stać się bliźnim dla innych. Oczywiście postawa głęboko ludzka zakłada uznanie naszej kruchości i ograniczeń jako stworzeń mających własne plany życiowe.

Pokora i szczerość skłaniają nas, by w najtrudniejszych momentach prosić o pomoc. Powinniśmy uświadomić sobie, że potrzebujemy, aby nas ktoś prowadził; ktoś, kto może to uczynić w odpowiedni sposób. W pełni uzasadnione i wskazane jest, aby podkreślać dziś ogromną rolę kierownictwa duchowego. Coraz trudniej jest rozeznawać poruszenia ducha, ponieważ świat stawia nas często w sytuacjach, w których zły duch wplątuje nas w liczne trudności, z których sami nie jesteśmy w stanie wyjść. To właśnie w takich chwilach kierownik duchowy może pomóc i wesprzeć osobę prowadzoną, aby ta rozpoznała działanie złego ducha i zachęcić ją do właściwej reakcji. Jeśli osoba prowadzona wchodzi w szczery dialog z kierownikiem, wówczas otwiera się dla niej możliwość uzyskania pomocy i ukierunkowania na właściwą decyzję życiową.

 

Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z kryzysu modlitwy lub się do niego nie przyznajemy. W ten sposób nasze życie duchowe staje się coraz bardziej gnuśne i słabe, a kryzys narasta. Wielokrotnie próbujemy się usprawiedliwiać, mówiąc, że jesteśmy bardzo zajęci nauką, pracą, codziennymi obowiązkami. Uważamy, że to wystarczy, jako że nauka, praca i życie codzienne także są modlitwą...

Jeśli jednak ma miejsce osobisty kryzys wiary, prawdopodobnie ma on swoje korzenie w kryzysie modlitwy: albo modlimy się źle, albo przestajemy się modlić. W ten sposób nasze zasadnicze powołanie i sens życia stają się puste. Wówczas prawdopodobne jest, że wypełnimy tę pustkę innymi sprawami, które ze swej strony mogą prowadzić do niepohamowanej aktywności, a nawet do zaangażowania emocjonalnego niespójnego z życiem, które wymaga wierności, zarówno w małżeństwie, jak i w życiu konsekrowanym czy w kapłaństwie. W takiej chwili może się okazać opatrznościowa osoba kierownika duchowego, który pomagając odkryć przyczyny i rozeznać je w wolności, daje możliwość odnalezienia na nowo drogi i prawdziwego posłannictwa.

 

 

Mówiąc po ludzku, na dłuższą metę nie jest możliwe życie bez dzielenia się swoimi radościami, porażkami, wątpliwościami i doświadczeniami. Albo dzielimy się nimi z naszym kierownikiem duchowym, albo z kimś bliskim. Może się zdarzyć jednak, że ten ktoś nie jest odpowiednio przygotowany do tego, by nas poprowadzić i nam pomóc.

 

Modlitwa osobista otwiera nas na dialog z Bogiem, tworzy wewnątrz nas duchową otwartość i daje nam siłę konieczną do tego, by w wierności wypełniać swoje powołanie. Towarzyszenie i dialog z naszym kierownikiem (ojcem) duchowym jest otwartością na inność, i to także jest niezbędne w życiu kogoś, kto chce wiernie realizować swoje powołanie; im bardziej jesteśmy otwarci i spragnieni, tym większa jest możliwość doświadczenia łaski i błogosławieństwa Bożego.