logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
ks. Tomasz Jelonek
Posłuszeństwo Abrahama
Głos Ojca Pio
 


z cyklu: "Świat Pisma Świętego" - cz. 4

Posłuszeństwo Abrahama

Wiara Abrahama została wystawiona na próbę, ale go nie zawiodła. Bóg, któremu tak całkowicie zawierzył, znalazł wyjście z sytuacji, zdawało się, bez wyjścia.

Abraham pojawia się jako człowiek, któremu Bóg stawia zadanie, a dopiero potem złoży mu obietnicę. To zadanie wymaga zawierzenia Bożemu słowu i jest wymagające. W dalszej historii zbawienia bardzo często powołanie będzie łączyło się z nakazem opuszczenia tego wszystkiego, co stanowi dotychczasową treść życia. Cóż może być bardziej naturalnym i stanowić przedmiot silniejszego przywiązania niż dom rodzinny, dom ojca. Abraham ma go opuścić, ma wyjść i udać się w nieznane, do kraju, który dopiero zostanie mu ukazany.

Ta cecha postaci Abrahama, ukazuje się w wielu epizodach biblijnego o nim przekazu, ale najwyraźniej podkreślona zostala w relacji dwudziestego drugiego rozdziału Księgi Rodzaju. Abraham otrzymał obietnicę licznego potomstwa, a jego żona, podeszła w latach, była niepłodna.

Kiedy w sposób przekraczający normalny porządek rzeczy, przyszedł na świat syn Abrahama, Izaak i rosnąc, dawał gwarancję spełnienia się obietnicy, Bóg wystawił Abrahama na najcięższą próbę. Abraham słyszy glos Boga, żądający od niego nadzwyczajnej ofiary: Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, który ci ukażę (22, 2). Tym razem także nie otrzymujemy relacji o wewnętrznych przeżyciach Abrahama, ale czytamy: Nazajutrz rano Abraham osiodłał swojego osła, zabrał z sobą dwóch swych ludzi i syna Izaaka, narąbał drzewa do spalenia ofiary i ruszył w drogę do miejscowości, o której mu Bóg powiedział (22, 3).


POSŁUSZEŃSTWO ABRAHAMA

Postawę Abrahama można określić jako absolutne posłuszeństwo, ale u jego podstaw leży bezgraniczna wiara, jaką Abraham się odznaczał.

Wiara, w pojęciu biblijnym, jest bowiem nie tyle przedmiotem intelektu, który przyjmuje objawione prawdy nie ze względu na ich oczywistość, ale ze względu na autorytet objawiającego Boga, ile jest ona postawą całkowitego zawierzenia Bogu. To zawierzenie sprawia, że Abraham nie pyta, nie targuje się - on wie, że Bóg zawieść go nie może, nawet wtedy, gdy wszystko wydaje się być przekreślone.

Ta wiara Abrahama została wystawiona na próbę, ale go nie zawiodła. Bóg, któremu tak całkowicie zawierzył, znalazł wyjście z sytuacji, zdawało się, bez wyjścia. Ale zanim Bóg okazał się wiernym, Abraham musiał w mrokach wiary podjąć swoją decyzję. To świadczy o jego wielkości i to jest dla nas przykładem.

Wiara w tym znaczeniu jest więc przede wszystkim zawierzeniem, którym darzymy Boga bez względu na to, czy jego nakazy są dla nas przyjemne, czy nie, czy je rozumiemy, czy stanowią dla nas coś niezrozumiałego, jeżeli tylko wiemy, że takie te nakazy są. Wiara łączy się z całkowitym oddaniem Bogu naszego jestestwa, całkowitym zawierzeniem Jego miłości, również z posłuszeństwem.

W tym znaczeniu nie ma miejsca na teoretyczną wiarę, która w praktyce nie wyciąga wszystkich konsekwencji. Całkowitym przeciwieństwem takiej wiary, jest postawa tak zwanych wierzących, którzy nie praktykują. Jeśli nie praktykują, to prawdziwie nie wierzą, a wiarę sprowadzają do przyjęcia kilku, dla nich nieszkodliwych, poglądów teoretycznych. To zupełne przeciwieństwo Abrahama.

Przeciwieństwem tej postawy jest także samodzielne ocenianie Bożych nakazów i podejmowanie tylko tych, które są dla nas do przyjęcia. Prawdziwie wierzący, który ma zaufanie do Boga i Jemu się zawierza, każde słowo Boga przyjmuje bez wahania. Przykład Abrahama uczy nas, że na takiej postawie nigdy nie można stracić, gdyż Bóg lepiej zna wszystko i zawsze prowadzi do dobra.
Taka postawa powinna także charakteryzować każdego, kto prawdziwie wierzy, to znaczy zawierzył Bogu.

ks. prof. Tomasz Jelonek

 
Zobacz także
o. Marie-Jacques de Belsunce
Za zwykłymi, pospolitymi słowami Bóg ukrywa wielkie sekrety, wielkie tajemnice. Pewien teolog mawiał, że im większą tajemnicę Bóg chce objawić, tym bardziej pospolitego przykładu używa. Zwykłe słowo „niewiasta”, „kobieta” kryje coś bardzo szczególnego. Niewiasta to przede wszystkim Maryja. To słowo oznacza również Kościół i ludzkość, ale przede wszystkim Maryję...
 
o. Marie-Jacques de Belsunce
Pewne obrazy biblijne tracą w naszych czasach swoją czytelność, bo Ewangelie spisywane prawie przed dwoma tysiącami lat, były adresowane do innych odbiorców, mających inne doświadczenia, inną mentalność, zawód, język. Dlatego gdy chcemy odczytać uniwersalną i ponadczasową treść Słowa Bożego, musimy przełożyć te przypowieści i porównania na nasze pojęcia i wyobrażenia. 
 
Fr. Justin
Piękno i wspaniałość ziemi, jej użyteczność i skarby są w Piśmie Świętym stałym motywem składania chwały Bogu i dziękczynienia Bogu, Stworzycielowi nieba i ziemi. Przedmiotem tej chwały jest też dobrobyt i bogactwo. Czy Biblia nie ostrzega przed niebezpieczeństwem związanym z posiadaniem bogactw?
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS