logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
br. Waldemar Korba OFMCap
Potrzebujemy siebie
Głos Ojca Pio
 


Głęboki wyraz wiary

Modlitwa wstawiennicza jest miła Panu, ponieważ człowiek, który do niej staje jest najbardziej wolny od egoizmu i otwarty na przyjęcie woli Bożej. Pismo Święte świadczy dobitnie, że tacy ludzie jak Abraham, Mojżesz, prorocy z całą śmiałością mogli stawać przed Panem.

Niech ojciec pomodli się za mnie! Proszę chociaż o Zdrowaś Mario za mnie! Proszę o modlitwę w intencji syna, córki, męża! Niech ojciec wspomni o mnie przy ołtarzu! – takie prośby słyszę niemal codziennie. To głęboki wyraz wiary we wstawiennictwo innych, jakieś wielkie przekonanie, swoisty sensus fidei, że modlitwa braci i sióstr za mnie ma większą moc niż moja osobista za siebie. Święty Ambroży mówił: „Jeśli modlisz się tylko za siebie, jedynie ty się modlisz za siebie. Jeśli natomiast modlisz się za wszystkich, wszyscy modlą się za ciebie, ponieważ jesteś włączony we wszystkich” („O Kainie i Ablu”).

Jak naucza Katechizm Kościoła Katolickiego (2634): „Wstawiennictwo jest modlitwą prośby, która bardzo przybliża nas do modlitwy Jezusa. To On jest jedynym wstawiającym się u Ojca za wszystkich ludzi, a w szczególności za grzeszników (Rz 8,34; 1 Tm 2,5-8; 1 J 2,1). On jest Tym, który «zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi»” (Hbr 7,25). Przykładem takiej potężnej i pełnej mocy modlitwy wstawienniczej jest Jego modlitwa arcykapłańska z Wieczernika (J 17).

Duch, który „woła w nas”

Również Duch Święty, w którego mocy sam Jezus kontynuuje swoją modlitwę wstawienniczą, w dziejach Kościoła „przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami” (Rz 8,26). Ten sam Duch, który „woła w nas” i „wstawia się za nami”, uczy nas także wstawiać się za innymi. Dzieje się często tak, o czym świadczy doświadczenie wielu osób posługujących modlitwą wstawienniczą: Duch Święty przywołuje w sercu modlącego się osoby, za które powinien w sposób szczególny wołać.

Ojciec Pio tak pisze w jednym z listów: „Czuję się wewnętrznie wstrząśnięty podczas modlitwy. Ten stan zdarza się wtedy, gdy modlę się za tych, za których nie miałem zamiaru się modlić. I co dziwniejsze: zdarza się to wówczas, gdy modlę się za osoby, których nigdy nie znałem ani o nich nie słyszałem, ani ich nie widziałem i które nawet przez kogoś nie prosiły mnie o modlitwę (list 443). Albo w innym miejscu: „Zwyczajnie przytrafia mi się, że kiedy Jezus przychodzi, odczuwam wewnętrzne poruszenie i nieodparty pociąg do modlitwy, do powierzenia mu osób, których nigdy nie widziałem, o których nigdy nie mówiłem. On pragnie, bym prosił o łaski, które nigdy mi przez myśl nie przeszły. Chcę szczerze powiedzieć: gdy w ten sposób modliłem się, nigdy się nie zdarzyło, by Pan nie wysłuchał moich błagań” (list 590). To jest owo wspaniałe działanie Ducha Świętego w Kościele, który dokonuje przedziwnej wymiany darów duchowych pomiędzy braćmi i siostrami w jednym Ciele Chrystusowym.

Wstawiennictwo nie zna granic

Wstawiennictwo chrześcijan zasadniczo nie zna granic. Pismo Święte mówi, że powinni się modlić „za wszystkich ludzi, za królów i za wszystkich sprawujących władzę (1 Tm 2, 1-2), za tych, którzy prześladują (por. Rz 12,14), o zbawienie tych, którzy odrzucają Ewangelię (por. Rz 10, 1).

Ten rodzaj modlitwy jest szczególnie miły Bogu, ponieważ człowiek, który do niej staje, jest najbardziej wolny od egoizmu i otwarty na przyjęcie woli Bożej. Pismo Święte świadczy aż nadto dobitnie, że tacy ludzie jak Abraham, Mojżesz, prorocy z całą śmiałością mogli stawać przed Panem i bronić lud przed Jego gniewem. Ich modlitwa była wysłuchiwana i miła Bogu (por. Rdz 18,22; Wj 32,32; Hi 42,8-10; 2 Mch 15,14; Jr 15,1).

 
1 2  następna
Zobacz także
Kasper Kaproń OFM
Papież Franciszek, przychodzący z Nowego Świata – z Kościoła młodego w wierze, ale także w zdecydowanej większości Kościoła ludzi młodych – staje się niejako lekarstwem prowadzącym ku odmłodzeniu struktur Kościoła. Większa spontaniczność i naturalność zachowań przyda się Kościołowi na kontynencie, który nie tylko z nazwy określany jest jako stary. 
 
Ks. Mariusz Pohl
Przez wieki wypracował wiele adwentowych elementów: Msza roratna dla dzieci z lampionami i losowaniem figurek, wieniec adwentowy z czterema świecami, rekolekcje i spowiedź adwentowa, dobre postanowienia, różne formy umartwień i samodyscypliny. Przynosi to najczęściej doskonałe owoce. Dzięki temu przeżycie Pasterki będzie prawdziwą eksplozją radości. 
 
Ks. Jan Sikorski
Jestem proboszczem jednej z warszawskich parafii. Mam tę przyjemność, że św. Józef jest jej patronem. Jak wiemy, w Piśmie Świętym nie zanotowano ani jednego jego słowa, ale zdziałał dużo i działa do dzisiaj. Myślę, że to, co stało się w parafii, którą mam radość reprezentować, jest jego wielkim, cichym dziełem...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS