Bracia Kapucyni w Austrii od dłuższego czasu nie mają powołań(2) i szukali pomocy personalnej w sąsiednich krajach, aby móc utrzymać obecność zakonu i posługę duszpasterską w kilku klasztorach, które stały przed zamknięciem. I tak jesienią 1982 roku, kiedy to wstępowałem do zakonu, kapucyni Prowincji Wiedeńskiej po rocznej próbie powierzyli współbraciom z Krakowa klasztor w Wr. Neustadt. Potem doszły trzy inne klasztory: w Wolfsbergu (od roku 1989), w Knittelfeld (od 1990) i w Leibnitz (od roku 1993). Przez 15 lat bracia, którzy przybyli do Austrii z Polski pracowali w wyżej wymienionych klasztorach. Okazało się, że dość szybko asymilowali się w tym trochę odmiennym od Polski klimacie kościelnym. Bracia stosunkowo szybko opanowywali język, a ich posługa została życzliwe przyjęta przez miejscową ludność. W 1997 roku doszło z inicjatywy generała zakonu do integracji z braćmi austriackimi i od tego czasu pracujemy w klasztorach mieszanych oraz jesteśmy zależni do miejscowego przełożonego prowincjalnego. W roku 2001 było 25 braci z Prowincji Krakowskiej pracujących w Austrii. W maju tego roku brat generał Mauro Juehri dokonał połączenia Prowincji Wiedeńskiej (50 braci, w tym 18 Polaków) i Tyrolskiej (40 braci) w jedną Prowincję Austriacką. Nieustający brak powołań zmusił nas do podjęcia decyzji o opuszczeniu na jesień tego roku po ponad trzystu latach obecności kilku klasztorów.

 

Osobiście po kilku latach pracy w Polsce na parafiach jako katecheta i jako prefekt w seminarium zostałem wysłany latem roku 1994 do Austrii. Po nauce języka pracowałem jako spowiednik i kapelan szpitala w kilku klasztorach. Jesienią 1999 roku zostałem przydzielony jako spowiednik do klasztoru we Wiedniu, gdzie nasz kościół obok kilku innych w centrum miasta prowadzi stały dyżur spowiedzi (Beichtkirche). Od pięciu lat została mi powierzona także dojazdowa opieka duszpasterska nad kilkuset osobową wspólnotą rodaków przy jednej z parafii wiedeńskich.

 

Jak wygląda statystyka kościoła i innych wyznań w Austrii?

 

Trudno ująć religijność w liczbach. Oznaczają one samodeklarację poszczególnych ludzi w czasie powszechnego spisu ludności (Volkszählung). Choć nic nie mówią o praktykowaniu zasad poszczególnych religii są pewnym konkretnym punktem odniesienia.
W skali całej Austrii liczącej osiem milionów ludności(3) 73,6% to katolicy; 4,7% ewangelicy; 4,2% muzułmanie; 12% deklaruje się jako bez wyznania i reszta przynależy do innych religii lub nie określiła swego statusu.
Dla porównania w roku 1900 Austria miała na ówczesnych 6 milionów swych obywateli:
91,6% katolików, 0,2% było bez wyznania i nie było wtedy wyznawców islamu. W roku 1981 katolicy stanowili 84,3%, grupa bezwyznaniowa liczyła 6%, a muzułmanie 1% społeczeństwa. I ta tendencja się utrzymuje tzn., że z roku na rok stopniowo maleje liczba katolików, a wzrasta liczba osób bez wyznania oraz liczba wyznawców Mahometa.
Według prognoz demografów w roku 2051 będzie w Austrii w zależności od przyjętego wariantu rozwoju od 30% do 56% społeczeństwa wyznania katolickiego.
 
W skali całej Austrii w niedzielnej mszy uczestniczy około 15 procent wierzących. W poszczególnych diecezjach liczba ta waha się od 10% do 20%.
Sama stolica Austrii Wiedeń odstaje od ogólnej charakterystyki. Liczy 49,2% katolików i tylko 5% (czyli około 40.000 z tego ponad 1,6 milion mieszkańców liczącego miasta) uczestniczy regularnie w niedzielnej eucharystii. Są to w zdecydowanej większości osoby starsze. Jedną czwartą tej liczby stanowią Polacy(około 8-9 tysięcy) i Chorwaci.
Drugą, co do wielkości grupę we Wiedniu, stanowią osoby bez wyznania i jest ich 25, 6%. Na trzecim miejscu plasują się muzułmanie z 7,8%. Dalej 6% ludności identyfikuje się z kościołem prawosławnym i kościołami wschodnimi (jak koptowie itp.); 5,2% jest wyznania ewangelickiego; 0,5 procenta zadeklarowała się jako wyznawcy religii mojżeszowej, a 4,2% populacji nie podało swej przynależności religijnej.