Marta, czyli jesteśmy od was więksi, to jest nasz dom
 

 

Człowiek jest cudownym stworzeniem. Wydanie na świat – albo adoptowanie – nowych przedstawicieli tego gatunku i wychowanie ich to wyjątkowe dzieło, przy którego realizacji zawsze można liczyć na wsparcie Najwyższego. Dzięki temu nie boimy się podjąć się tego wyzwania, mamy odwagę, by iść naprzód, i pewność, że wszystko się uda.
 

Człowiek nie może być niczym innym, jak nadzwyczajnym stworzeniem. Głos Dave'a Matthewsa to jeden z dowodów na istnienie Boga, podobnie jak pisarstwo Philipa Rotha, któż inny mógłby ich stworzyć?
 

Nawet osoby, które znam, incredibile dictu [10], robią na mnie – no dobrze, czasami, przecież nie zawsze – to samo wrażenie. Zgadzam się z Frankiem Basaglią [11] w jego stwierdzeniu, że z bliska nikt nie wydaje się normalny. Co więcej, sądzę, że z bliska w każdym można dostrzec coś wartościowego. Istota ludzka jest czymś dobrym. Podobają mi się czasem nawet przechodnie, można więc sobie wyobrazić, za jak piękne, dobre i odpowiadające wszelkim pozytywnym epitetom uważam moje dzieci.
 

Kto pracuje dla życia – a więc przede wszystkim rodzice – pracuje dla słusznej sprawy. Niech moc będzie z wami, powiedzieliby Obi-Wan i Yoda.
 

Ale jest jeszcze grzech pierworodny. Współczesna kultura zakłada, że za pomocą dobrych chęci i dobrych uczuć można powstrzymać naszą skłonność do złego, która jednak tkwi w nas mocno i nieraz jest gwałtowna. Wierzymy, że została nam dana moc, by ją przezwyciężyć, lecz jednocześnie pamiętamy, że całe nasze życie jest walką.
 

Tak właśnie jest. To proste.
 

Sprawy te nie są bardzo skomplikowane. Prawda jest prosta jak struktura DNA, jak helisa, która buduje rzeczywistość we wszystkich jej wymiarach, jak fotosynteza. Jest to mechanizm tak prosty, że nawet dziecko z podstawówki jest w stanie go zrozumieć, a ożywia świat.
 

Wystarczy, by ten, kto wychowuje, oprócz tego, by kochał – kochał z całych sił, co do tego nie mam wątpliwości – pamiętał o kilku ważnych kwestiach. I by zastanawiał się i przypominał sobie, skąd pochodzi to maleństwo, do którego przyjścia na świat się przyczynił.
 

To pytanie powinno poprzedzać wszystkie inne. Odpowiedź na nie ujawnia i od razu ustawia w słusznym porządku wszystkie kolejne odpowiedzi.
 

Staje się na przykład jasne, że skoro wychowanie jest drogą do dojrzałości, to musimy przekazać dzieciom fundamentalną zasadę, że nagroda przyjdzie z czasem, że sami musimy ją zdobyć. Musimy je także nauczyć, że od przyjemności ważniejsze jest inne, większe dobro. Dla mnie ten rozdział mógłby się skończyć już w tym miejscu. Mam już materiał do przemyśleń na cały tydzień.
 

Ale, szczerze mówiąc, zastanawiam się nad tym od ponad dwunastu lat i wciąż jest to dla mnie trudne. Trudne dla mnie samej, kiedy chciałabym tylko zagłębić się w fotelu z książką; trudno tego nauczyć; trudno nakłonić do tego dzieci, które, co widać na pierwszy rzut oka, są zdominowane przez logikę przyjemności, zakładającą, że trzeba mieć wszystko i to od razu. Trudno jest opowiedzieć dzieciom o rozrywającej wnętrzności i miażdżącej serce miłości, jaką do nich żywimy, nie odbierając im jednocześnie wiary w to, że mamy w sobie choć część tej pewności i stabilności, której się po nas spodziewają.
 

Później, dorastając (zastanawiam się, kiedy dorosną ci wszyscy pięćdziesięciolatkowie, o których myślę?), uczymy się, jak postawić krzyżyk na niektórych z naszych pragnień, jak mądrze, realnie oceniać sytuację. A przynajmniej życzyłabym sobie, byśmy się nauczyli. Tryb przypuszczający jest tutaj konieczny, odkąd psychoanaliza usprawiedliwiła wpływy naszej podświadomości i dała jej prawo głosu.
 

To już inny temat, którego pełne zrozumienie jest dla mnie niemożliwe, nie mam wystarczających kompetencji – chyba że mogłabym zrobić doktorat na podstawie prywatnych obserwacji bliźnich. 

________________
Przypisy: