Duch Święty, którego otrzymaliśmy, sprawia, że pragnienie Jezusa, by Jego uczniowie tworzyli „jedno serce i jednego ducha” (por. Dz 4,32), może się zrealizować. To Duch jedności, który od Ojca i Syna pochodzi, rozsiewa wśród wyznawców Chrystusa swoje charyzmaty, dzięki którym mogą oni nie tylko wyznać swoimi ustami, że „Jezus jest Panem”, ale także zaczynają tworzyć rzeczywistą wspólnotę (koinonia) uczniów. Zaraz po Pięćdziesiątnicy (zesłanie Ducha Świętego) rodzi się Kościół będący wspólnotą wyznawców Chrystusa. Zjednoczeni w Jego imię, głoszą oni prawdę o zbawieniu, zakładając nowe ogniska wiary promieniejące miłością zakorzenioną w Eucharystii – żywej obecności Pana.

Wspólnota wiary

Wspólnota – także i dzisiaj – jest miejscem rozwoju nowego człowieka w nas. Zjednoczeni na modlitwie i umacniani przez Ducha Świętego razem słuchamy słowa Bożego, karmiąc się wciąż żywą i aktualną nauką Jezusa. On, jak niegdyś wobec uczniów, zasiada pośród nas i z cierpliwością tłumaczy nam, co we wszystkich Pismach odnosi się do Niego, i wskazuje drogę Jego naśladowania. Dzięki temu umacniamy się w wierze i miłości do Boga i braci. Wspólna modlitwa rozszerza nasze serca, które coraz bardziej otwierają się na Jego łaskę i Jego obecność. Wsłuchując się w słowa Mistrza, pragniemy żyć Jego nauką i z radością odkrywamy, że On jest obecny pośród nas, jak sam to obiecał. Odkrywając Jego obecność także w drugim człowieku, nasze serca zostają pociągnięte do służby braciom, w której doświadczamy delikatnej pociechy, że jest ona przyjęta przez Niego tak, jak byśmy Jemu samemu służyli.

Szczytem obecności Pana we wspólnocie jest Eucharystia – łamanie Chleba, w której – zgodnie z Jego słowami – pozostaje On obecny w sakramentalnych postaciach, pokornie skrywających Jego Boski majestat. Sprawując Eucharystię i przyjmując Jezusa do swojego serca, coraz bardziej upodabniamy się do Niego. Dzięki swej rzeczywistej i istotowej obecności Jezus staje się gościem naszej duszy, umacniając w nas życie Boże, które prowadzi do coraz głębszego zjednoczenia przemieniającego. Eucharystia umacnia także jedność wspólnoty członków Mistycznego Ciała Jezusa, zgromadzonych w Jego imię. Otrzymując także inne sakramenty, doświadczamy we wspólnocie Kościoła zbawczej obecności Boga, który pragnie umacniać nas w doczesnym pielgrzymowaniu oraz leczyć nasze dusze i ciała.

„Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało.
Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba”.
(1 Kor 10,17)

Przyjąwszy miłość Chrystusa i uznawszy w Nim naszego Boga i Pana, pomimo osobistej grzeszności, serce człowieka staje się gotowe do dzielenia się miłością we wspólnocie. Dokonuje się to nie tylko na płaszczyźnie wspólnoty Kościoła powszechnego, ale również w mniejszych wspólnotach i grupach. Tutaj namacalnie spotykamy Jego miłość, wspólnie dzielimy się wiarą, przeżywamy radości i smutki codziennego kroczenia Jego śladami oraz umacniamy się świadectwem sióstr i braci. We wspólnocie doświadczamy Jego przyjaźni, miłości i akceptacji. Tutaj również możemy odkryć powołanie, jakim Bóg nas obdarza, dzięki któremu możemy najlepiej zrealizować w sobie – dzięki Jego łasce – piękno swojego człowieczeństwa. We wspólnocie także możemy dzielić się charyzmatami, jakie Duch Święty szczodrze rozsiewa w Kościele. Choć są one dane różnym osobom, zawsze służą dobru wszystkich, a jeśli są tak przyjmowane, rozkwitają w pełni, stając się radością wszystkich wierzących. Dary i charyzmaty Ducha Świętego sprawiają, że wierzący w Chrystusa mogą zachować świeżość Ewangelii, właściwie ją interpretować i żyć jej prawdami pomimo napotykanych trudności.

Miejsce uświęcenia

Trwanie we wspólnocie Kościoła stanowi konsekwencję pierwotnego wyboru – uznania w Jezusie Chrystusie swojego Pana. Doświadczenie Jego miłości w osobistym życiu owocuje pragnieniem świadectwa. Człowiek pragnie wówczas dzielić się z innymi radością ze spotkania ze Zbawicielem. Już samo życie zgodne z Bożymi przykazaniami sprawia, że wspólnota wierzących zaczyna bez słów świadczyć o swoim Mistrzu. Wzajemna miłość, służba i otwarcie na innych sprawiają, że radość, jaka z niej emanuje, jest zachętą dla innych. Także łaska życia w wolności dzieci Bożych jest wymownym świadectwem dla świata rozdartego egoizmem i pogonią za dobrami, które szybko okazują się ulotne i nietrwałe.

Życie Ewangelią oraz wzajemna wymiana dóbr duchowych we wspólnocie Kościoła powodują, że doświadczane trudności, a nawet prześladowania nie są w stanie złamać w wyznawcach Chrystusa radości wiary oraz zmącić pokoju serca. Wiedzą oni bowiem doskonale, że wszystko poza Nim okazuje się mrzonką, a tylko On sam – Jezus Chrystus – jest Panem historii, Królem ludzkich serc, Początkiem i Końcem wszechświata.

ks. Leszek Poleszak SCJ
Wstań nr 192