Przy całym zrozumieniu dramatu przeżywanego przez Jezusa może jednak nasunąć się trochę niegrzeczne pytanie: czy musiał to zrobić właśnie­ wtedy? Czy musiał zepsuć uczniom radość tej ostatniej wspólnej wieczerzy paschalnej zapowiedziami zdrady? Nie było lepszej okazji? Jezus dobrze wiedział, co robi. Dla Judasza była to ostatnia szansa na opamiętanie: Jezus ukazuje mu, że zna jego plany, ale prawdopodobnie robi to w dyskretny sposób, by było to oczywiste dla Judasza, a nie dla innych uczniów – inaczej nie sposób wytłumaczyć ich bierności wobec zdrajcy. Widząc jednak upór ucznia, Jezus wypowiada te przedziwne słowa: „Co masz czynić, czyń prędzej!”. Różnie interpretują je komentatorzy. Według niektórych Jezus jakby zmniejszał winę Judasza, zachęcając go do działania (?!). Chyba najtrafniejsze jednak jest takie wyjaśnienie słów Mistrza: „Cokolwiek zrobisz, wiedz, że moja miłość zawsze cię wyprzedzi, twoje zło nie zaskoczy Bożych planów”. Judasz wychodzi w noc. Od wieków komentatorzy podkreślają różnicę pomiędzy zachowaniem Nikodema, który z mroku nocy przychodzi do Jezusa – Światłości, a czynem Judasza, który będąc przy Światłości, odchodzi w mrok… i niesie w sobie mrok. Słowa „wstąpił w niego szatan” niekoniecznie muszą oznaczać opętanie, raczej wskazują, że Judasz postępuje zgodnie z szatańskim zamysłem.

 

A Jezus właśnie wtedy zaczyna mówić o otoczeniu chwałą – po ludzku sądząc, w najmniej odpowiednim momencie. Jednak w teologii Janowej wejście w mękę jest pierwszym krokiem wchodzenia w chwałę u Ojca, dla Jana już krzyż jest królewskim tronem Jezusa. Będąc posłusznym Ojcu, Syn otacza Ojca chwałą, a Ojciec odpowiada Mu tym samym.

 

Jezus jest świadomy tego, iż Jego uczniowie nie dojrzeli jeszcze do dzielenia z Nim brzmienia męki, choć Piotr zapewnia, że jest gotów podążyć wszędzie za swoim Mis­ trzem, i dodaje, że jest gotów oddać (dosł. „położyć”) życie za Jezusa. Używa tego samego wyrażenia, jakim Jezus opisywał siebie jako Dobrego Pasterza, który oddaje życie za owce. I znów zimny prysznic: zapowiedź zaparcia się, i to jeszcze tej samej nocy.

 

Nie, te straszne zapowiedzi nie są formą dręczenia ucz­ niów, wręcz przeciwnie: dają możliwość uwolnienia ich od wielkiej udręki, gdy po trzech dniach znów staną w obecności Mistrza. Ich słabość nie była dla Niego zaskoczeniem, On doskonale wiedział, jak są słabi, a jednak zasiadł z nimi do stołu, traktował ich jak najbliższych przyjaciół. Gdybyśmy przyjrzeli się tym zapowiedziom w innych ewangeliach, zobaczylibyśmy, że są dramatycznie połączone z opisem ustanowienia Eucharystii. Jezus dał im siebie na pokarm, doskonale wiedząc, że Piotr się Go zaprze, że w Ogrójcu inni wezmą nogi za pas…

 

Ludzka słabość nie jest zaskoczeniem dla Boga. Bóg nigdy­ nie powie: gdybym wiedział, jaki jesteś, nie rozmawiałbym z tobą. Bóg bowiem dobrze wie, jacy jesteśmy, do jakiego zła jesteśmy zdolni, a jednak z przedziwną ufnością wciąż na nowo rozpoczyna niezwykły dialog i wciąż daje siebie bez ograniczeń, bez miary.