Zaczął się Adwent, a z nim zaczyna się wiele rzeczy. Nowy początek to zarazem od-poczynek.

Adwentowe wakacje

Pamiętam moje zdziwienie na widok reklamy adwentowego piwa. Zdziwienie wielorakie: samym gatunkiem i tym, co napisano w reklamie. Mniejsza o sugerowany związek między mocniejszym ekstraktem a refleksyjnym nastrojem. Ważne jest co innego: że Adwent kojarzy się Czechom ze szczególnym czasem, wyciszonym i spokojnym. I słusznie.

Zdając sobie sprawę z tego, że opływam w luksus czasu i spokoju – przywileje nie wszystkim dostępne, życzę i tym najbardziej zabieganym i zapracowanym, żeby zaznali dobrodziejstwa zwolnienia tempa, błogosławieństwa odpoczynku.

Zamiast pieśni adwentowej proponuję piękną piosenkę, której słowa i muzyka zachęcają do innego przeżywania czasu.

Tęsknota zawsze świeża

Wiele czarów dzieciństwa odeszło w niepamięć. Adwentowy urok rozpoczynania na nowo wciąż dla mnie trwa.

Zaczyna się rok liturgiczny. Na zawsze zapamiętałem sprzed lat porównanie życia rytmem roku kościelnego, rok po roku, do spirali, która zbliża się do centrum. Niby zawsze to samo, ale wciąż głębiej. Daj Boże!

Pierwsze nieszpory Adwentu, tutaj poprzedzone błogosławieniem wieńców i zapaleniem – po raz pierwszy – świecy na tym największym.

Pierwsza adwentowa liturgiczna wigilia, a w niej pierwsze trzy psalmy, nowe i świeże, choć tak dobre znane. I uśmiech, jakby człowiek po raz pierwszy wyobraził sobie to, skrywają słowa psalmu 3: Zdruzgotałeś szczęki wszystkich moich wrogów i połamałeś zęby grzesznikom.

Adwentowy odpoczynek to nie sen zimowy, ale powrót do tego, co najbardziej istotne. To nie sen, ale czuwanie. Budzenie tęsknoty.

Błażej Matusiak OP
Liturgia.pl | 2 grudnia 2013