Czy naprawdę wierzymy w to, że Bóg zna odpowiedź na wszystkie pytania? Czy wierzymy w to, że może wskazać drogę, która nam w ogóle nie przychodzi do głowy? Kiedy człowiek staje przed potrzebą rozeznania dalszej drogi, chciałby aby wszystko przebiegło prosto i łagodnie. Ale niestety nie zawsze tak jest. Rozeznanie bywa trudem. Trudności rozeznania mogą być bardzo różne, wśród nich są takie, które leżą po stronie człowieka.

Oczekujemy przyjścia Pana Jezusa, ale także jako Tego, który ponownie przyjdzie, kiedy świat zostanie przeobrażony. Wtedy urzeczywistni się to, o czym mówi św. Jan w swoich ostatnich rozdziałach Apokalipsy: nowe niebo i nowa ziemia! Im bardziej zbliżamy się do Jezusa w Komunii Świętej, tym bardziej zauważamy, że nie jesteśmy tego godni.

Często mówimy o przykazaniach sformułowanych negatywnie. Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa. Rzadko natomiast wspominamy i nieczęsto też osobiście cenimy dwa przykazania pozytywne: "Czcij ojca i matkę" oraz "Pamiętaj, abyś dzień święty święcił".

Wszystkie sanktuaria biorą niejako swój początek w Ziemi Świętej, w tym niezwykłym doświadczeniu Narodu Wybranego, doświadczeniu Abrahama rozmawiającego z Bogiem, a jeszcze bardziej Mojżesza, który usłyszał z krzewu gorejącego: "Zdejmij sandały, bo ziemia, na której stoisz, jest święta".   z ks. prof. Janem Machniakiem, teologiem duchowości, rozmawiają Ula Jagiełło i Sławomir Rusin

Modląc się, uczymy się modlić, smakując owoce Ducha Świętego, które czynią życie prawdziwym i pięknym: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22--23). Modląc się, stajemy się miłością, a życie zyskuje sens i piękno, dla których Bóg je stworzył. Modląc się, odczuwa się z coraz większą siłą palącą potrzebę niesienia wszystkim Ewangelii, aż po krańce ziemi. Modląc się, odkrywa się nieskończone dary Umiłowanego i uczy się coraz bardziej dziękować Mu za wszystko. Modląc się, żyje się.

1 stycznia to uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. Jest to właściwie jedyny dzień maryjny w liturgii Kościoła w tym miesiącu, nie licząc oczywiście sobót i obchodzonej w środy w licznych parafiach Nowenny do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Takie maryjne dni to najbardziej odpowiedni moment, aby oddać się samemu aktem modlitewnym pod opiekę Matce Bożej. Można to uczynić prywatnie, publicznie, bądź w grupie, najlepiej w parafii.

Droga modlitwy kontemplacyjnej jest niebezpieczna. Na niej rozpada się bezpowrotnie doczesny dom własnych racji, zanika moralizatorski ton własnej dobroczynności. Martwi mnie coraz powszechniejszy zanik w naszej katolickiej społeczności – dziś myślę szczególnie o polskiej – metafizycznej triady: prawdy, dobra i piękna. Prawdopodobnie również i świat jest tym zmartwiony, stąd tak częsty skowyt nad losem wyjałowionych chrześcijan.

Dzisiaj Święto Świętej Rodziny - Jezusa, Maryi i Józefa. A co my wiemy o rodzinie Jezusa? Na kartach Ewangelii możemy znaleźć tylko jedno wydarzenie z życia codziennego Jezusa i jego rodziców. Jest to opowiadanie o zagubieniu się 12-letniego Jezusa w trakcie powrotu ze świątyni w Jerozolimie. Jak ważne musiało to być zdarzenie, że z okresu późniejszego dzieciństwa Jezusa tylko ono zostało zapisane? Czy jest coś niezwykłego w tej historii?

Dwa tysiące lat temu Syn Boży narodził się z Dziewicy Maryi i stał się rzeczywiście obecny wśród nas. Dzięki Wcieleniu przekleństwo grzechu zostało złamane – a przekleństwem tym jest nie tylko popadnięcie w niewolę grzechu i szatana, ale nade wszystko odwrócenie się od Boga, który jest celem naszego istnienia. W zbawieniu zatem chodzi nie tylko o pokonanie grzechu, czego Chrystus dokonał definitywnie na krzyżu, lecz także o przywrócenie naszej jedności z Bogiem. Samo usunięcie grzechu i doskonałość moralna nie zapewniają nam jeszcze zbawienia. Potrzebna jest łaska dająca nam rzeczywisty kontakt z Bogiem.

Prawdziwym miejscem spotkania chrześcijaństwa i reszty świata, miejscem symbolizowanym przez Boże Narodzenie jest nadzieja. Nadzieja bez miłości nie daje owoców, podobnie jak wiara bez nadziei prowadzi do nietolerancji. Ale to nadzieja oddziela tych, którzy widzą skok w ciemność jako koniec rzeczy, od tych, którzy postrzegają go jako nowy początek.