Słyszałyście zapewne, w jaki cudowny sposób, którego tylko Bóg może być sprawcą, powstaje jedwab. Jak z jajeczka wykluwa się robaczek, który żywiąc się liściem morwowym, stopniowo się rozwija. Gdy już do miary swojej urośnie, podsuwają mu całą gałązkę, po której on, pełzając, pyszczkiem wysnuwa z siebie jedwab i dziwnie misterną robotą zwija go w kokonik, czyli kłębek, i w tym kłębku się zamyka, i w nim umiera. Po niejakim czasie z kłębka tego, w miejsce dużego brzydkiego robaka, wydobywa się biały, wdzięcznego kształtu motyl. Gdyby się to nie działo na naszych oczach, gdyby nam coś podobnego tylko opowiadano jako baśń z dawnych czasów, któż by temu dał wiarę? 

 

Tego jednego już, siostry, starczy na długie rozmyślanie. W tym jednym szczególe, nie rozwijając tego dalej, obfity macie przedmiot do rozważania cudownych spraw i nieskończonej mądrości naszego Boga. Cóż by to dopiero było, gdybyśmy znały własności wszystkich dzieł i stworzeń Jego? Wielki to zaiste dla duszy pożytek zagłębiać się myślą w tą łaskawość Bożą i radować się z tego, że jesteśmy oblubienicami tak mądrego, tak potężnego Króla.
 

[Twierdza wewnętrzna V, 2, 2]