Ciało Chrystusa stało się nie do poznania i było odstraszające, jak makabryczne widok, "od którego odwracamy wzrok" (por. Iz 53,3). Mimo to, kontemplując to poranione i przybite do krzyża ciało, uczniowie Pana i Ewangeliści potrafi li odczytać z niego znaki potwierdzające jego królewską godność Syna Bożego. Ciało Chrystusa, zmienione nie do poznania przez okrutne tortury, stało się w oczach wierzących przejrzyste i czytelne (czyli czyste w najwyższym stopniu!); oprawcy nieświadomie zapisali na nim lekcję do odrobienia - wystarczy wspomnieć o wielkim znaku przebitego boku (por. J 19,34) albo bardziej pokornym znaku nagości - "ubioru", w którym Pan poszedł na śmierć, gdy odebrano mu jego szaty (por. J 19,23). Ciało umierającego Nauczyciela - to co z niego odczytujemy - stanowi syntezę, podsumowanie życia, które w całości - od początku do końca - było ofiarą - największym "darem"; to ciało przebite włócznią nawet po śmierci miało moc zbawiać wszystkich: krew i woda, części życia i zbawienia.

 

Natychmiast nasuwa się pytanie i wezwanie do aktualizacji tego doświadczenia w naszym życiu: co odczytujemy z ciał naszych zmarłych? Co inni odczytają z naszego? Grecy dostrzegali w zwłokach wyłącznie rozpaczliwą śmierć piękna. Chrześcijanie mogą wyczytać z nich historię ofi ary całopalnej. Ciała naszych bliskich zmarłych opowiadają losy człowieka, który zawierzył miłości i nie uległ pokusie egoizmu (jeśli tak rzeczywiście było); życia ofi arowanego - nie wyprzedanego. Katolicy otaczają czcią ciała zmarłych świętych i dotykają ich, by uczcić dar, jaki otrzymali za ich pośrednictwem; ciała świętych mówią: "Ofi arowałem wszystko, co miałem, nie prosząc o nic w zamian". Czasami otacza je cudowna woń. Egoizm roztacza przykry, kwaśny zapach; miłość rodzi dobro i słodko pachnie.
  

Patrząc na Chrystusa my też możemy zrozumieć, że w rzeczywistości śmierć nam się nie "przytrafia" , tylko w pewnym sensie sami ją "wybieramy", gdy wychodząc na jej spotkanie jeszcze mocniej zawierzamy Ojcu, zamiast popadać w cynizm i zrezygnowanie. Dokonując jej "rytualizacji" - czyniąc z niej okazję do dania świadectwa ofiarności i przemienionego życia - nie pozostawiamy jej przypadkowi ani zakłopotanemu milczeniu, nawet jeśli nadejdzie niespodziewana (w takim przypadku naszym nieświadomym rytuałem będą wszelkie nasze wcześniejsze starania, dlatego każdego dnia należy żyć miłością!). Tym samym przeszliśmy do kolejnego zagadnienia: przygotowania na śmierć.