Kościół katolicki w Polsce zdecydował, że przez najbliższe lata kroczyć będzie duszpasterską drogą odnowy przymierza chrzcielnego. Taka decyzja Konferencji Episkopatu Polski (KEP) związana jest z przypadającą w 2016 roku 1050. rocznicą chrztu Polski. Komisja Duszpasterstwa KEP, we współpracy ze Stowarzyszeniem Pastoralistów Polskich, wypracowała wizję czteroletniego programu pracy duszpasterskiej, która streszcza się w haśle: „Przez Chrystusa, z Chrystusem, w Chrystusie. Przez wiarę i chrzest do świadectwa?. Logika Programu duszpasterskiego na lata 2013–2017 prowadzi od wiary, przez nawrócenie i chrzest do misji. W pierwszym roku (2013/2014) mieliśmy hasło: „Wierzę w Syna Bożego?, na drugi (2014/2015) wybrano: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię?, na trzeci (2015/2016): „Nowe życie w Chrystusie? i na czwarty (2016/2017): „Idźcie i głoście?. Każdy rok pracy złączony jest ze znakiem z liturgii chrztu. Są nimi: świeca, krzyż, woda i biała szata oraz olej. Znaki te mogą pomóc ochrzczonym w odnowieniu łaski tego sakramentu i w odkrywaniu godności i misji, jaką otrzymali. Mamy za sobą pierwszy rok, poświęcony głoszeniu kerygmatu, by wzmocnić i odnowić wiarę w Jezusa Chrystusa.

 

Znakiem z liturgii chrztu jest w roku nawrócenia krzyż. Kapłan, który nas ochrzcił, uczynił na początku znak krzyża na naszym czole. Powtórzyli ten gest nasi rodzice i chrzestni. Przez chrzest weszliśmy w owoc drzewa krzyża, w odkupienie, zanurzyliśmy się w zbawczej śmierci Chrystusa. Program proponuje, by w parafiach zatroszczyć się o krzyże, zwłaszcza w miejscach publicznych, by były zadbane i uszanowane. Sugerujemy ludziom młodym, przed zbliżającymi się Światowymi Dniami Młodzieży w 2016 roku w Krakowie, by zainteresowali się krzyżami w swojej okolicy, by poznali ich historię, udokumentowali je na fotografiach i poznali genezę ich powstania. Takie działania nawiązują do krzyża Światowych Dni Młodzieży, który nawiedza nasze diecezje. Zachęcamy też rodziców, by błogosławili swoje dzieci, by gest błogosławieństwa stał się czymś naturalnym w domach ludzi wierzących. Człowiek, który z wiarą błogosławi staje się narzędziem w ręku Boga wypraszającym miłość Pana Boga.

 

Co przeciętny katolik powinien zrobić, by się nawrócić?
 

Nawrócenie jest owocem spotkania człowieka z kerygmatem, czyli z jądrem Ewangelii. Kerygmatem jest żywy Jezus Chrystus, którego mamy przepowiadać, by Go pokochać i naśladować. Doświadczenie żywego Jezusa powoduje zmianę myślenia człowieka o Bogu, o świecie, o sobie i bliźnich. Zaczyna się wtedy to, co psalmista opisał, mówiąc, że uczymy się chodzić ścieżkami Pana. Nasze myśli, pragnienia, plany i decyzje staramy się podporządkować mądrości i woli Bożej. To nawrócenie dokonuje się indywidualnie i społecznie, bo człowiek nie żyje sam, ale w relacjach z innymi ludźmi. Myślę, że warto szukać w tym roku miejsc i doświadczeń żywego Boga, jakby z pierwszej ręki. Potrzebne jest otwarcie umysłu i serca na słowo Boże i moc sakramentów, by Pan Bóg mógł w nas odnawiać swoje podobieństwo. W tegorocznym programie stawiamy trzy priorytety: wiara, nawrócenie oraz radość z nadzieją. Chodzi o to, by podjąć działania wzmacniające wiarę zwłaszcza ludzi dorosłych, by przyjęcie Jezusa prowadziło do odkrycia Bożej miłości, która jest silniejsza niż grzech, którego doświadczamy. Nawrócenie dokonuje się przez sakrament pokuty i pojednania, gdzie Bóg oczyszcza nas z grzechów i umacnia w podejmowanych wysiłkach przemiany naszego życia. Z objawień Matki Bożej w Fatimie chcemy uczyć się ducha pokuty i wynagrodzenia za grzechy. Pragniemy także odkrywać, że autentyczna radość i nadzieja są owocem nawrócenia. Kto zapłacze nad swym grzechem i przyjmie dar przebaczenia, ten doświadczy radości i żyć będzie w nadziei wiecznej jedności z Bogiem. 

Rozmawiała Agnieszka Bialik