Władza lubi mieć po swej stronie proroków

Prorok Elizeusz, jak wszyscy inni prorocy, nie miał łatwego życia. Ówczesna władza wolała słuchać fałszywych proroków, którzy przekazywali narodowi to, co schlebiało władcom, a nie to, czego domagał się Bóg. Władza lubi mieć po swej stronie proroków, a ponieważ rzadko kiedy sama walczy o zachowanie Bożego Prawa, faworyzuje proroków fałszywych pozostających na usługach jej programów i ideologii.

 

Bóg jednak będąc oparciem dla prawdziwego proroka, od czasu do czasu pozwalał mu odetchnąć życzliwą atmosferą domu zbudowanego na Bożym Prawie. Dla utrudzonego Elizeusza otworzył taki dom w Szunem. Poganka, żyjąca w bezdzietnym małżeństwie, rozpoznała w Elizeuszu męża Bożego i chętnie zapraszała go do stołu. Chcąc zaś pogłębić tę więź, zaproponowała mężowi, by urządzili dla proroka jeden pokoik na górze, wyposażając go w niezbędne sprzęty – łóżko, stół, krzesło i lampę.

Otwarcie drzwi serca dla dobrego człowieka

 

Mąż Boży przyjął zaproszenie. Odtąd, gdy nawiedzał Szunem, zatrzymywał się u nich jak w swoim domu. Otwarcie jednak drzwi serca dla dobrego człowieka, to nie tylko znak życzliwości. Ktokolwiek decyduje się na to i w górnych partiach swego serca urządza skromny pokoik dla prawego człowieka, zostaje ubogacony przez cały jego świat i przez Boga, który wraz z nim zamieszka w tym pokoiku. Doświadczyła tego Szunemitka. Była bogata, lecz nie miała dziecka. Prorok w nagrodę za jej gościnność zapowiada, że „za rok o tej porze będzie pieściła syna”. Proroctwo zostało zrealizowane, a gdy dziecko zachorowało na udar słoneczny, prorok interweniuje jeszcze raz i przywraca mu zdrowie.

 

Tego typu spotkania są najbardziej twórczymi spotkaniami na ziemi. Przyjęcie człowieka dobrego, otwarcie dlań serca i domu, to jedno z napiękniejszych wydarzeń, jakie można przeżyć w życiu. Ma ono miejsce wówczas, gdy człowiek sam pragnie dobra, żyje dobrem, kocha to, co dobre. To warunek numer jeden. Zresztą człowiek prawy nigdy nie zamieszka w domu człowieka nieuczciwego. Zaglądnie, może spożyć raz lub drugi posiłek, ale widząc wystrój domu zaprojektowany przez egoizm i nieprawość, nigdy w nim nie zamieszka.

 

Drugim warunkiem jest poszukiwanie ludzi wielkiego ducha, uczciwych, wartościowych. Szunemitka w tłumie dostrzegła „męża Bożego”. Mogła zaprosić do domu tysiąc innych, nie uczyniła tego. Ona chciała wejść w bliski kontakt z człowiekiem czystego serca. To pragnienie decydowało o wystroju całego jej domu, to ono sprawiło, że Elizeusz chętnie zatrzymywał się u niej.

Obustronna twórczość

 

Takie spotkanie jest zawsze obustronnie twórcze. Elizeusz znalazł miejsce, gdzie mógł głowę skłonić. Szunemitka otrzymała dar macierzyństwa i mogła przeżywać szczęście pielęgnowania i wychowywania syna. To tymi połączeniami serc dobrych przepływa na ziemi łaska, to ona decyduje o rozlewaniu się po świecie autentycznej dobroci. Ona przepływa z serca w serce. Bywa, że losy rozdzielą takich ludzi tysiącami kilometrów, dziesiątkami lat, ale raz urządzony pokoik na górze dla prawdziwego przyjaciela, nigdy nie zostanie przez nikogo zajęty. On zawsze czeka, a gdy nastąpi spotkanie, wydaje się jakby rozstanie miało miejsce wczoraj. Te więzy ducha są mocniejsze niż więzy ciała. Zdarza się, że matka, ojciec, syn, córka, mąż, żona nie potrafią urządzić w sercu małego pokoiku dla swoich najbliższych, a uczyni to człowiek zupełnie nieznany. Jego serce bowiem jest szerzej otwarte na dobroć niż serca najbliższych krewnych.

 

Jezus przybył, by pobłogosławić te więzy ludzkiego serca. Wystarczy wejść z Nim i Apostołami do domu Łazarza w Betanii i zobaczyć, jak jest przyjmowany przez Martę i Marię, by zrozumieć, że w Ewangelii te więzy serca otwartego na „męża Bożego” są wyżej stawiane niż więzy rodzinne.

mateusz.pl