Rok Jubileuszowy 2025 przebiega pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”. To czas, w którym przeżywamy otaczającą nas rzeczywistość przez pryzmat przemiany, nadziei i podążania drogą odnowienia relacji z Bogiem. To także czas, który skłania nas do powrotu myślami do poprzedniego jubileuszu w 2000 r. – w czasie przełomu wieków, wielkich wydarzeń, rocznic i ważnych podróży.

Był rok 1944. Miał wtedy zaledwie 16 lat. Właśnie tego roku, mimo tak młodego wieku, został powołany do wojska. Pewnej nocy komendant wysłał go z okopów z meldunkiem do miejsca stacjonowania jednostki. Gdy wrócił, spotkał już „tylko trupy, same trupy” swoich towarzyszy, z którymi, jak wspominał, dzielił trwogę i nadzieję życia. – Mogłem tylko patrzeć na ich zgasłe twarze. Nie przypominam sobie nic innego, jedynie ich bezgłośny krzyk – wspominał później. Ta scena naznaczy całe jego późniejsze życie i teologię, „teologię Metza”, jak o niej mówiliśmy. 2 grudnia 2019 r., w wieku 91 lat, zmarł ks. prof. Johann Baptist Metz, twórca tzw. nowej teologii politycznej.

Modlitwa według modelu pięciu kluczy to modlitwa uwolnienia, dzięki której bardzo wiele osób odzyskuje pokój serca, radość z życia i wiarę w siebie. Często osoby po takiej modlitwie pierwszy raz w życiu mają okazję poczuć bliskość Boga Ojca i siłę Jego błogosławieństwa, czują się naprawdę kochane i akceptowane za to, kim są, ze swoimi słabościami, zranieniami, całą historią życia, ale także bez konieczności zasługiwania na miłość, bez poczucia paraliżującej samotności i przekonania, że nikt nigdy ich nie chciał lub nie kochał.

Dodatkowe nakrycie na wigilijnym stole to coś więcej niż dowód pamięci o zmarłych i symboliczna gotowość przyjęcia pod swój dach nieznajomego. Może czeka na naszych bliskich, którym wystarczy powiedzieć: „Wszystko gotowe, przyjdź, bo bez ciebie nie zaczniemy”?

Rok temu trafiła do mnie prośba o modlitwę o szczęśliwe rozwiązanie dla Wiktorii. Wśród licznych próśb, które na co dzień trafiają do uszu kleryka, nie zwróciłem jakoś szczególnej uwagi na tę intencję i jak zwykle poszedłem do kaplicy, żeby się pomodlić. Nikt nie był w stanie się domyślić, że była to jedna z ostatnich próśb w intencji nowonarodzonego chłopczyka.

Książka stanowi niezwykłe świadectwo miłości dwojga ludzi, ukazuje możliwość kontemplacji w świecie, modlitwy w codziennym życiu. "Wielką potrzebą naszego wieku jest życie kontemplacją na drogach". To zdanie Jakuba i Raissy Maritain dobrze streszcza przesłanie, które nam zostawili, a które było celem całego ich życia; Prawdy (naturalnej i nadprzyrodzonej), dązenie do sprawiedliwości, kontemplowanie Boga miłości. Te wartości mogą być przeżywane na drogach codziennego życia również przez człowieka współczesnego, zanurzonego w sprawach tego świata. (z Przedmowy)

Autor książki podjął w swoim życiu bardzo wiele wyborów już odkąd poszedł do szkoły – wkroczenie na kapłańską drogę, (do której niejako doprowadziła sytuacja polityczna), emigracji z biletem bez prawa powrotu, pracy misyjnej w pięciu językach, z ludźmi odmiennej kultury. A wszystko opisane jest lekko i z przymrużeniem oka...