Często mówimy o przykazaniach sformułowanych negatywnie. Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa. Rzadko natomiast wspominamy i nieczęsto też osobiście cenimy dwa przykazania pozytywne: "Czcij ojca i matkę" oraz "Pamiętaj, abyś dzień święty święcił".

Wszystkie sanktuaria biorą niejako swój początek w Ziemi Świętej, w tym niezwykłym doświadczeniu Narodu Wybranego, doświadczeniu Abrahama rozmawiającego z Bogiem, a jeszcze bardziej Mojżesza, który usłyszał z krzewu gorejącego: "Zdejmij sandały, bo ziemia, na której stoisz, jest święta".   z ks. prof. Janem Machniakiem, teologiem duchowości, rozmawiają Ula Jagiełło i Sławomir Rusin

Bezpowrotny upływ czasu skłania nas do zastanowienia się nad optymalnym wykorzystaniem czasu, który pozostał nam jeszcze do przeżycia na tej Ziemi... Jak wszystko, co ważne, tak i czas najlepiej jest widzieć oczyma Boga, oczyma Jezusa. W Ewangeliach znajdziemy wiele pouczeń na temat dobrego wykorzystania czasu życia. Jezus w związku z danym nam czasem zaleca m. in. postawę aktywności, służby, czuwania i modlitwy. Zapowiadając swoje powtórne przyjście na Ziemię, Jezus mówił: Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie.

Droga modlitwy kontemplacyjnej jest niebezpieczna. Na niej rozpada się bezpowrotnie doczesny dom własnych racji, zanika moralizatorski ton własnej dobroczynności. Martwi mnie coraz powszechniejszy zanik w naszej katolickiej społeczności – dziś myślę szczególnie o polskiej – metafizycznej triady: prawdy, dobra i piękna. Prawdopodobnie również i świat jest tym zmartwiony, stąd tak częsty skowyt nad losem wyjałowionych chrześcijan.

Ten dobrze przeżył święta Bożego Narodzenia, kto nie bał się zajrzeć do betlejemskiej stajenki, kto podszedł do żłóbka, pochylił się z miłością nad Dzieciątkiem w ciszy tak wielkiej, że usłyszał oddech Zbawiciela. Czytając uważnie opis ewangeliczny, widzimy, że choć nikt - na czele z aniołami - nie krył radości z przyjścia na świat Syna Bożego, a ludzie pewnie z ust do ust przekazywali sobie tę niewiarygodną wieść, to jednak kiedy zbliżali się do stajenki, gwar milkł i cichły głosy. 

Ta książka – przewodnik po drogach świętości we współczesności – jest adresowana do tych wszystkich, którzy pragną się nieustannie rozwijać, czyli codziennie stawać kimś dojrzalszym i większym od samego siebie.   Została napisana językiem zrozumiałym dla ludzi uformowanych w społeczeństwie informatycznym. Konkretnie i precyzyjnie opisuje kryteria dojrzałości w odniesieniu do wiary, nadziei, miłości i wolności. Pokazuje, że dorastanie do świętości to naśladowanie Chrystusa, który uczy nas mądrze myśleć, roztropnie kochać, solidnie pracować. 

Modlitwa Pańska, choć jej słowa są proste, zawiera w sobie nieskończoność wynikającą z nieskończoności Tego, który nas jej nauczył. Dlatego też żadna jej wykładnia, czy interpretacja nie jest wystarczająca. W tej niewielkiej książeczce zawarta jest interpretacja czerpiąca z bogactwa tradycji Kościoła Wschodniego. 

Nietypowe rozważania na Adwent 2010 roku...

Rozważania rekolekcyjne na Wielki Post 2010 roku