Sens ludzkich słów bywa bardziej lub mniej głęboki: można rozmawiać o pogodzie, przedstawiać jakąś ważną teorię naukową (a to już coś znacznie poważniejszego), można wreszcie próbować, dzięki jakiejś szczególnej intuicji, dzielić się tym, co w nas najbardziej osobistego i cennego.

 

Jednak żadne z podobnych słów nie posiada głębi Słowa, które oddaje bliźniemu swoje życie i serce. Jedynie Słowo Boga posiada tę właśnie głębię - Bóg pierwszy nas umiłował - zatem nazywamy je Objawieniem. Ten, który objawił swoją Miłość, powiedział wszystko, nawet jeśli On sam się ukrywa. Nie ma potrzeby wiedzieć o Nim więcej, gdyż przez to wyznanie dał się nam w całej swojej istocie. Późniejsze "odsłony" będą jedynie stopniowym przyjmowaniem tego, co w wymiarze wirtualnym już przynależy człowiekowi.

 

 

Dostąpimy tego pod warunkiem, że przyjmiemy ofiarowaną nam miłość. W tym właśnie punkcie Objawienie staje się również pytaniem - nieodzownym a jednocześnie najbardziej niebezpiecznym, w istocie jedynym, jakie Bóg stawia człowiekowi. Dlaczego jest ono tak groźne? Ponieważ nie można przyjąć owej miłości, nie podając jej dalej. Za miłość płaci się jedynie miłością, co oznacza, że miłość nie ma ceny, jest ona bowiem bezinteresowna, darmowa - ale nie można przyjąć jej w swoim sercu, nie dzieląc się nią z innymi. Na tej płaszczyźnie dać lub przyjąć sprowadza się do tego samego: otrzymujemy miłość, odpowiadając na nią darem własnego serca.

 

Już w porządku ludzkim często popełniamy błąd, gdyż wydaje się nam, że możemy "przyjąć" miłość, nie odpowiadając na nią miłością równie absolutną i wielką. Korzystamy z miłości, nie przyjmując jej, gdyż z naszej strony nie podejmujemy dialogu. Ograniczając się do korzystania z jej oddziaływania, nie poznamy jej prawdziwego piękna: wykorzystujemy ją, wcale jej nie posiadając. Dlatego Bóg, obdarowując człowieka swoją miłością, nie musi jej ani chronić, ani stosować jakichkolwiek środków ostrożności. Dopóki nie nauczymy się w tym samym stopniu na nią odpowiadać i ufnie się jej poddawać, będzie się nam wymykać i nie posiądziemy jej.

 

Nie powinno nas zatem dziwić, że dzieci Boże, doświadczając trudnych prób, zastanawiają się, czy życie prawdziwie chrześcijańskie jest w ogóle możliwe. Miłość absolutną, nieco szaloną, o jaką prosi nas Bóg, zwykliśmy zastępować czcią, uniżeniem, narzucającym wobec Stwórcy pewien dystans. Ponad całkowity dar z siebie stawiamy poddaństwo - zdecydowanie bardziej smutne, ale zarazem łatwiejsze; wolimy zgiąć kark, aniżeli ofiarować serce. W takiej postawie wprawdzie staramy się być sprawiedliwi i oddawać Bogu i bliźniemu, co należne, ale bez miłości. Dopóki nasza sprawiedliwość nie zostanie w sposób nadprzyrodzony uniesiona przez ducha miłości, pozostanie wyłącznie sprawiedliwością uczonych w Piśmie i faryzeuszy. Usiłowanie bycia posłusznym bez całkowitego oddania siebie pozostanie wysiłkiem bezowocnym. Serce, które się nie oddaje, pozostaje skoncentrowane na samym sobie; człowiek, który stawia siebie w centrum - grzeszy, nawet jeśli usiłuje się usprawiedliwiać, szczerze i wielkodusznie akceptując władzę Boga oraz Jego prawa. Nawet szczerze usiłując uznać wielkość Boga i pragnąc umieścić Go w naszym życiu, i tak będziemy mieć wrażenie, iż staramy się jednocześnie za dużo i za mało, dlatego, że każda ze stron domaga się wszystkiego. A zatem to nieustanne targowanie, mające doprowadzić do uzdrowienia sytuacji, przy jednoczesnej próbie zachowania choćby najmniejszej cząstki dla siebie, jest beznadziejne.

 

Tak jak młody człowiek, który chce otrzymywać od ojca regularnie kieszonkowe, pozwalające mu na planowanie własnych wydatków (i słusznie - ostatecznie bowiem ojciec jest mu najbliższy), tak owe istoty pragnęły same stanowić o sobie, troszcząc się o własną przyszłość, zapewniać sobie przyjemność i bezpieczeństwo, posiadać meum, z którego niewątpliwie płaciłyby Bogu jakąś umiarkowaną daninę, ofiarowując Mu swój czas, uwagę i miłość - które jednak byłyby ich, nie Jego własnością. Pragnęły one, jak mówimy, "nazwać swymi swe dusze". Oznacza to jednak życie w kłamstwie, bowiem nasze dusze nie są, w istocie, naszą własnością. Istoty te chciały jakiegoś zakątka we wszechświecie, o którym mogłyby powiedzieć Bogu: "To nasza sprawa, nie twoja". Lecz nie ma takiego zakątka. Chciały być rzeczownikami, lecz były - i wiecznie być muszą - tylko przymiotnikami [29].

________________________________________________