Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie W opisie zwiastowania uderza ufność, jaką Maryja pokładała w Panu. Nie wiemy, jak dokładnie wyglądała scena zwiastowania. Czy anioł przyszedł do Maryi w jakiejś postaci, czy Maryja jedynie czuła obecność Bożego Posłańca albo słyszała Jego głos w swoim wnętrzu. Mogła uznać całe zdarzenie za przywidzenie, wytwór własnej...

 

 

W opisie zwiastowania uderza ufność, jaką Maryja pokładała w Panu. Nie wiemy, jak dokładnie wyglądała scena zwiastowania. Czy anioł przyszedł do Maryi w jakiejś postaci, czy Maryja jedynie czuła obecność Bożego Posłańca albo słyszała Jego głos w swoim wnętrzu. Mogła uznać całe zdarzenie za przywidzenie, wytwór własnej wyobraźni. A jednak przyjęła jako fakt i wypowiedziała swoje „fiat”. Maryja przekreśliła swoje plany i marzenia, które na pewno miała. Zrezygnowała z nich dla Boga i dla człowieka, którego Jej Syn przez krzyż i zmartwychwstanie odkupił. A ty, czy potrafisz zrezygnować czasem z własnego „ja”, z własnej przyjemności?

 

Mimo ufności Maryja nie jest wolna od lęku przed przyjęciem woli Bożej. W jej głowie musiało się kłębić mnóstwo myśli. Jeśli stanie się tak, jak mówi Boży Posłaniec, to jak zareaguje Józef? Czy nie oskarży mnie o niewierność? Przecież grozi za to ukamienowanie. A co powiedzą rodzice, sąsiedzi? Czy nie uznają, że postradałam zmysły? Archanioł Gabriel widział zmieszanie i przerażenie w Jej oczach. Dlatego uspokaja: „Nie bój się!”. Lęk bowiem jest ludzki, jest czymś naturalnym dla człowieka. A ty, czy ufasz Bogu? Czy raczej paraliżuje cię strach, że nie dasz rady, że będzie się od ciebie za dużo wymagało?

 

 

Zanim Archanioł Gabriel opuścił Maryję, powiedział Jej jeszcze, że dziecka spodziewa się także jej krewna, św. Elżbieta, która uchodziła za niepłodną. Maryja na wieść o tym udała się do niej. Z jednej strony chciała utwierdzić się o prawdziwości słów Gabriela, a z drugiej pragnęła uściskać swoją krewną i razem z nią cieszyć się jej szczęściem. Matka Boża bowiem doskonale zna Bożą matematykę. Doświadczona Bożą miłością wie, że można ją pomnożyć tylko wtedy, gdy się ją dzieli… z innymi i dla innych. A ty, czy znasz się dobrze na Bożej arytmetyce?

 

 

Ludzie często mówią, że Bóg jest dla nich obcy, niedostępny, daleki. Ale to nieprawda. Jezus po to się narodził, aby przynieść nam Boga, jak zauważa w swej książce „Jezus z Nazaretu” Benedykt XVI. Teraz znamy Jego oblicze, możemy Go wzywać, On dał nam wiarę, nadzieję i miłość. Wszedł w ludzki świat, stając się nam tak bliski, że przyjął ludzkie ciało i stał się Człowiekiem.

 

 

Ewangelista Łukasz, opisując ofiarowanie Jezusa w świątyni, pokazuje, że Święta Rodzina przestrzegała Prawa Pańskiego. Zaś spotkanie z Symeonem czyni dowodem na Boskość Chrystusa. Jest jeszcze jeden kontekst tego wydarzenia. To potrzeba nieustannego ofiarowywania Bogu siebie, bliźnich, każdej chwili, swojej pracy, spotkań, zamierzeń, planów, radości, smutków itd. Tylko życie w całości oparte na Bogu ma sens. A ty, czy potrafisz poświęcić Bogu wszystko bez wyjątku?

 

 

Maryja i Józef przestraszyli się, gdy zgubili swojego Syna. Znaleźli go dopiero po trzech dniach w Świątyni Jerozolimskiej. Ani Maryja, ani Józef nie rozumieli wtedy, dlaczego dwunastoletni Jezus odłączył się od nich i przebywał w świątyni. Tymczasem On rozwijał się i fizycznie, i umysłowo; przygotowywał do wypełnienia swej roli. A gdzie mógł to czynić lepiej, jeśli nie w świątyni, w rozmowie z nauczycielami, zadając im błyskotliwe pytania i budząc wśród nich podziw? A ty, jak często odwiedzasz naszego Ojca w kościele, by opowiedzieć Mu o swoich sprawach? Jak często przychodzisz do świątyni, by szukać wytchnienia w Bogu, wzrastać duchowo, uczyć się modlić?

 

 

 

 

fot. DanEvans Pregnant
Pixabay (cc)