Międzynarodowy Komitet Teologiczny, przy Watykanie, pod przewodnictwem Kardynała  Ratzingera, wydał bardzo ciekawy dokument. “Communion and Stewardship: Human Persons Created In the Image of God”*, czyli “Wspólnota i posługa (zarządzanie): Osoba ludzka stworzona na obraz Boży“.
Przedstawiamy streszczenie tego dokumentu.

 

 

 

 

Wprowadzenie
Cały dokument opiera się na dwóch myślach przewodnich. Pierwsza, że imago Dei jest podstawą wspólnoty Tójosobowego Boga z osobami ludzkimi . A drugą, że tworzy ono, nasz współudział w Bożym “zarządzeniu” światem widzialnym.

 

Rozdział I: Osoba ludzka stworzona na Boży obraz

 

 

Idea imago Dei zakorzeniona jest w naukach Bliskiego Wschodu, rozwija się dynamicznie w Starym Testamencie i dopełnienia w NT, w imago Christi. Chrystus jest idealnym obrazem Ojca i jedyną dla nas Drogą by Imago Dei w nas zaistniało w pełni. Cały czas podkreślany jest jego ontologicznie relacyjny charakter, nakierowanie na drugą osobą.
Teologie, patrystyczne i średniowieczne bardzo rozwinęły ten temat, skupiając się jednak bardziej na tym jak obraz Boży w nas jest, niż czym jest. Okres Reformacji odkrył jeszcze inne pokłady doktrynalne w tej kwestii. Zrodziło się pytanie, wraz ze wszystkimi jego konsekwencjami, czy grzech pierworodny zniszczył czy tylko uszkodził obraz Boży w nas.

 

 

Nowożytna nauka odrzucając ideę, że kosmos jest stworzony na Boski obraz zniszczyła jedną z podstaw wspierających teologię imago Dei. Najwięcej szkód uczynił obok krytyki ze strony empiryzmu i racjonalizmu, przyjęty model człowieka, jako samo-tworzącego się niezależnego podmiotu, z dala od związków z Bogiem. Doprowadziło to do przekonania, że to właśnie idea Boga jest ludzkim pomysłem a nie odwrotnie.  XX wiek traktował teologię obrazu Boga w człowieku jako próbę porównywania się i zrównywania aroganckiego człowieka z Bogiem. Np. egzystencjalna teologia kładąc nacisk na spotkanie z Bogiem nie doceniała jej.
 
3. Sobór Watykański II i teologia dzisiaj

 

Pomimo powyższych krytyk istniał stale w teologii XX wieku prawie, że podziemny nurt, który znalazł swoje wyjście w Soborowej konstytucji Gaudium et Spes. Przyniosła ona powrót do biblijnej wizji podkreślającej ludzką godność. Chrystus przyniósł  odpowiedź na ludzkie pytanie o znaczenie życia  i śmierci.  Przez podobieństwo do Chrystusa w darze Ducha Świętego tworzy się nowy człowiek zdolny do wypełnienia  przykazania miłości Ojca. Ludzka aktywność, dla Ojców soborowych, odzwierciedla Boskie stwarzanie i musi prowadzić do sprawiedliwości, tworząc jedną rodzinę ludzką, na wzór Bożej.

 

Współczesna teologia kontynuuje wizję soborową. Szuka po pierwsze związków antropologii z chrystologią. Możliwości jakie otworzył Chrystus nie ograniczają ludzkiej kreatywności ale ją zmieniają i realizują według pełnego obrazu Syna. Powyższe związki pozwalają lepiej zrozumieć dynamiczny charakter imago Dei. W świetle ludzkiej historii i ewolucji kultury widzi imago Dei jako ciągły  proces stawania się. To wszystko łączy teologię obrazu z teologią moralną, ukazując związek człowieka z Bożym prawem. Prawo naturalne orientuje osobę ku dobremu. Ostatecznie teologia rzeczy ostatecznych, ukazuje człowieka jako homo viator, skierowany na parousia i wypełnienie się Bożego plany danego dla całego Wszechświata .