Panamczycy każdego dnia pokazują nam otwartość swoich serc. Mieszkańcy wkładają ogrom wysiłku, abyśmy mogli poznać ich historię, kulturę, zwyczaje, a co najważniejsze, pomagają doświadczyć obecności żywego Boga przez radosne Jego wychwalanie.

Dzisiejszy dzień rozpoczęliśmy od spaceru po Pocri – miejscowości, w której przez tydzień gościły nas rodziny. Dowiedzieliśmy się o historii powstania kościoła pod wezwaniem Matki Bożej z Góry Carmel, której uroczystość obchodzona jest 16 lipca, jednak tutejsi mieszkańcy świętują przez całe dwa tygodnie. Kult Maryjny jest niezwykle istotnym elementem kultury regionu, która bardzo mocno akcentuje szczególną wdzięczność Bogu i Maryi za wszelkie cuda i stałą opiekę.

Dzisiejszego dnia obchodziliśmy Dzień Ekologiczny i z tej okazji mieliśmy możliwość posadzenia dwóch drzew, które będą również pamiątkę naszej obecności. Cała operacja, od wykopania dołu po zasadzenie roślin, wymagała od nas niemałego wysiłku, co nie umknęło uwadze naszych przewodników. Aby szybko wrócić do sił, zostaliśmy poczęstowani lokalnymi specjałami, tj. regionalnym miodem oraz chrupiącymi, niczym gałęzie posadzonych drzew, krakersami, a całość przekąski zwieńczona została orzeźwiającym sokiem pomarańczowym.

Następnie udaliśmy się do miejscowej szkoły, by tam podziwiać tradycyjne tańce i stroje panamskie zaprezentowane przez dzieci. Po obfitym obiedzie przyszedł czas na zabawy i aerobik. Młodzież szkolna zadbała o to, abyśmy przypomnieli sobie o dziecięcej radości, niezbędnej do przekroczenia bram Królestwa Bożego. Polacy nie pozostali dłużni- naukom „kaczuszek”, „osiołka”, „belgijki”, a nawet tańca w parach przy dobrym, poczciwym Zenku- nie było końca.

Wieczorem przyszedł czas na Eucharystię we wcześniej wspomnianych kościele. Zachęceni informacjami o obietnicach i otrzymanych łaskach, prawie wszyscy polscy uczestnicy ŚDM przyjęli z rąk kapłanów szkaplerze jako symbol przynależności do Matki Bożej.

Wspólne chwile zakończyliśmy modlitwą. Trzymając się za ręce, z ufnością zaśpiewaliśmy Apel Jasnogórski i Bogurodzicę, a po błogosławieństwie udzielonym przez księdza, rozeszliśmy się do swoich domów, aby tam dzielić się sobą z rodziną, która może i porozumiewa się w odmiennym języku, ale posiada tak samo ciepłe, otwarte i kochające serce.