Niegdyś Mszę II niedzieli Wielkiego Postu określano nazwą Reminescere. Pochodziła ona od śpiewanej tego dnia antyfony na wejście:

Reminiscere miserationum tuarum,
Domine, et misericordiae tuae, quae
a saeculo sunt: ne umquam dominentur
nobis inimici nostri: libera nos, Deus Israel,
ex omnibus angustiis nostris.

(Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie,
na swoją miłość, która trwa od wieków,
niech nasi wrogowie nie triumfują nad nami.
Wybaw nas, Boże Izraela,
ze wszystkich naszych ucisków).

Dziś jest to alternatywna antyfona. Częściej używa się słów:

O Tobie mówi moje serce:
Szukaj Jego oblicza.
Będę szukał oblicza Twego, Panie,
nie zakrywaj przede mną swojej twarzy.

Obie te antyfony niosą niezwykle ważne przesłanie. Reminiscere – wspomnij. To wołanie do Boga, aby stale okazywał łaskę miłosierdzia, abyśmy mogli jej doświadczać, tak jak przed wiekami naród wybrany odczuwał miłość Boga. To prośba o miłosierdzie, które objawia się poprzez ojcowską opiekę.

I druga antyfona. Ona z kolei mówi o poszukiwaniu Boga, o tym pytaniu, które tak często stawiamy sobie w chwilach cierpienia, zwątpienia, nieszczęścia: „Boże, gdzie jesteś?”.

Odpowiedź na to, dlaczego człowiek wciąż poszukuje Bożej miłości, czemu szuka zmiłowania i ojcowskiej opieki znajdujemy w kolekcie: Boże, Ty nam nakazałeś słuchać Twojego umiłowanego Syna, ożywiaj naszą wiarę swoim słowem, abyśmy odzyskawszy czystość duszy, mogli się cieszyć oglądaniem Twojej chwały. Kościół od wieków prosi Boga o wybawienie po to, by móc cieszyć się chwałą życia wiecznego, by w niebie oglądać Ojca. Prosi o siłę, aby wiernie oczekiwać na przyjście Pana, by nie zagubić tego czekania wśród ziemskich dóbr i materialnych korzyści. Prosi i tę siłę otrzymuje.

Podczas dzisiejszej liturgii słyszymy Ewangelię o Przemienieniu Pańskim. Słuchamy słów: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie. Słyszymy w nich odpowiedź na nasze wołania. Pan Bóg daje nam swego Syna. I mocą tej ofiary chce pokazać, jak wielka jest Jego miłość do nas. Pokazuje nam dużo więcej. Widzimy bowiem Jezusa w pełni Jego człowieczeństwa. Jezusa, który nie tylko kocha, ale i cierpi. Bóg, który cierpi. On po zapowiedzeniu uczniom swojej śmierci na świętej górze odsłonił przed nimi blask swojego bóstwa i wezwawszy na świadków Mojżesza i proroka Eliasza upewnił nas, że przez cierpienie dojść możemy do chwały zmartwychwstania (Prefacja).

II niedziela Wielkiego Postu niesie ze sobą nasze wołanie o Bożą pomoc.

Reminiscere, Domine – ufni w miłosierdzie dobrego Ojca, prosimy przede wszystkim o Jego obecność, o to, by wychodził naprzeciw naszemu osamotnieniu w chwilach niedoli. I dziś też przez liturgię świadectwo tej obecności otrzymujemy. Słyszymy zachętę do tego, byśmy zaczęli się przyglądać Jezusowi, byśmy z Niego brali przykład, abyśmy z Jego cierpienia potrafili brać siłę do dźwigania naszego krzyża.

Monika Mystkowska
liturgia.pl | 3 marca 2012