Hugona, Piotra, Roberty, Katarzyny, Bogusława – wyślij kartkę
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
Odrzucić świat grzechu
Dla mnie takie wyrażenie, jak: "pogarda dla świata", "mieć w pogardzie naturalne skłonności", są czymś wstrętnym, przeciwko nim buntuje się moja natura. Czy chrześcijaństwo zaleca taką pogardę?
W świecie dobro i zło są zmieszane. Mówi o tym Chrystus W przypowieści o pszenicy i chwaście (por. Mt 13, 24-30). Dobro zostanie oddzielone od zła dopiero przy końcu świata. Dziś jednak możemy wprowadzić pewne rozróżnienie: myślą oddzielić zło i dobro. Wówczas ukazują się nam dwa światy: jeden świat to rzeczywistość grzechu opierająca się na egoizmie, odrzucająca Boga jako ostateczny sens naszego życia. Miejsce Boga zajmuje człowiek nadęty pycha. Jest to świat moralnego nieładu, który przysparza nam wiele cierpień i łez. Drugi świat to ten, który stawia na pierwszym miejscu Boga i według Jego woli i przykazań układa życie. Jest to świat miłości, pokoju i sprawiedliwości.
Chrześcijaństwo odrzuca z pogardą świat grzechu, przyjmuje natomiast świat dobra i pokoju. Ponieważ świętość i grzech są w życiu ludzkim zmieszane, musimy więc ciągle walczyć, by się nie zakazić złem i egoizmem. W chrześcijaństwie nie chodzi więc o zdławienie ludzkich namiętności, ale o ich przekształcenie i wysublimowanie. Naturalne skłonności są także dziełem Boga. Trzeba je tylko uporządkować i włączyć w religijny styl życia.
Fr. Justin - "Rosary Hour"
http://www.rosaryhour.net/
Milczenie nie ma dziś dobrej prasy, a cisza wyraża co najwyżej niezręczną sytuację. Innego zdania byli ojcowie pustyni, mnisi żyjący od III w. na terenie Egiptu, Syrii i Palestyny. Ich „Apoftegmaty” (sentencje) kurzyły się na mojej półce już ładnych parę lat. Teraz odkurzyłam jeden z nich z numerem 174: „Pewien brat pytał abba Pojmena: «Czy lepiej jest mówić, czy milczeć?». Starzec mu odpowiedział: «Kto mówi dla Boga, dobrze robi; podobnie i ten, kto milczy dla Boga»”. Coraz więcej ludzi wybiera tę drugą opcje i milczą dla Boga, aby oddać Jemu głos.
